Σκληρά λόγια ή πέτρινες ψυχές;
Επειδή αδελφοί μου το κακό συνεχίζεται και η ασέβεια αυξάνει, προερχόμενη δυστυχώς και από «Ορθοδόξους» λειτουργούς της εκκλησίας μας, θεώρησα σκόπιμο να μοιραστώ μαζί σας μια υπέροχη και επίκαιρη προσευχή που ανέπεμψε στον Θεό ο Ιουδαίος Αρχιερέας Σίμωνας, όταν 200 περίπου χρόνια πριν έλθει ο Θεός στη γη, ασεβείς Άρχοντες και ειδωλολάτρες Βασιλείς τολμούσαν να βεβηλώσουν τον Άγιο Ναό στα Ιεροσόλυμα.
Βλέπετε δεν τους έφταναν τα εγκλήματα κατά του λαού του Θεού, δεν τους ικανοποιούσαν τα άνομα νομοθετήματά τους, ηδονίζονταν με το να ασελγούν καιτον Ναό! Τον Οίκο του Θεού, τον τόπο όπου ο άνθρωπος κάθε εποχής καταφεύγει να παρηγορηθεί, να στηριχθεί, να ζητήσει το έλεος του Θεού, να προσφέρει θυσία ευχαριστίας.
Και τότε υπήρχαν ολιγόψυχοι άνθρωποι οι οποίοι, όπως αναφέρει το Βιβλικό κείμενο, απέφευγαν να πάνε στην πόλη της ευσέβειας, την Ιερουσαλήμ δηλαδή, γιατί πίστευαν ότι θ΄αποκτήσουν μεγάλη δόξα και εύνοια με την επικοινωνία και υπακοή τους στο βασιλιά (Θεέ μου τι ομοιότητες!). Οι περισσότεροι όμως έμειναν σταθεροί στην πίστη τους και με γενναιότητα δεν απομακρύνθηκαν από αυτή. Δεν θέλησαν να απογραφούν ως ειδωλολάτρες και πιστοί υπήκοοι του Βασιλιά, ελπίζοντας στην βοήθεια του Θεού. Και η βοήθεια ήλθε, γιατί υπήρχε ένας σεβάσμιος Αρχιερέας που ανέπεμψε στο Θεό την παρακάτω προσευχή, αντί να παρακινεί τον ευσεβή λαό να τηρεί τα άθεα μέτρα των αρχόντων!
«Κύριε Κύριε, Βασιλεῦ τῶν οὐρανῶν καὶ Δέσποτα πάσης κτίσεως, Ἅγιε ἐν ἁγίοις, Μόναρχε, Παντοκράτωρ, πρόσχες ἡμῖν καταπονουμένοις ὑπὸ ἀνοσίου καὶ βεβήλου θράσει καὶ σθένει πεφρυαγμένου. Σὺ γὰρ ὁ κτίσας τὰ πάντα καὶ τῶν ὅλων ἐπικρατῶν δυνάστης δίκαιος εἶ καὶ τοὺς ὕβρει καὶ ἀγερωχίᾳ πράσσοντάς τι κρίνεις. Σὺ τοὺς ἔμπροσθεν ἀδικίαν ποιήσαντας, ἐν οἷς καὶ γίγαντες ἦσαν ρώμῃ καὶ θράσει πεποιθότες, διέφθειρας ἐπαγαγὼν αὐτοῖς ἀμέτρητον ὕδωρ. Σὺ τοὺς ὑπερηφανίαν ἐργαζομένους Σοδομίτας, διαδήλους ταῖς κακίαις γενομένους, πυρὶ καὶ θείῳ κατέφλεξας, παράδειγματοῖς ἐπιγινομένοις καταστήσας. Σὺ τὸν θρασὺν Φαραὼ καταδουλωσάμενον τὸν λαόν σου τὸν ἅγιον Ἰσραήλ, ποικίλαις καὶ πολλαῖς δοκιμάσας τιμωρίαις, ἐγνώρισας τὴν σὴν δυναστείαν, ἐφ᾿ αἷς ἐγνώρισας τὸ μέγα Σου κράτος· καὶ ἐπιδιώξαντα αὐτὸν σὺν ἅρμασι καὶ ὄχλων πλήθει ἐπέκλυσας βάθει θαλάσσης, τοὺς δὲ ἐμπιστεύσαντας ἐπὶ Σοὶ τῷ τῆς ἁπάσης κτίσεως δυναστεύοντι σώους διεκόμισας, οἳ καὶ συνιδόντες ἔργα Σῆς χειρὸς ᾔνεσάν Σε τὸν Παντοκράτορα. Σύ, Βασιλεῦ, κτίσας τὴν ἀπέραντον καὶ ἀμέτρητον γῆν, ἐξελέξω τὴν πόλιν ταύτην καὶ ἁγιάσας τὸν τόπον τοῦτον εἰς ὄνομά Σοι τῷ τῶν ἁπάντων ἀπροσδεεῖ καὶ παρεδόξασας ἐν ἐπιφανείᾳ μεγαλοπρεπεῖ, σύστασιν ποιησάμενος αὐτοῦ πρὸς δόξαν τοῦ μεγάλου καὶ ἐντίμου ὀνόματός Σου. Καὶ ἀγαπῶν τὸν οἶκον τοῦ Ἰσραὴλ ἐπηγγείλω δὴ ὅτι ἐὰν γένηται ἡμῶν ἀποστροφὴ καὶ καταλάβῃ ἡμᾶς στενοχωρία καὶ ἐλθόντες εἰς τὸν τόπον τοῦτον δεηθῶμεν, εἰσακούσῃ τῆς δεήσεως ἡμῶν. Καὶ δὴ πιστὸς εἶ καὶ ἀληθινός. Ἐπεὶ δὲ πλεονάκις θλιβέντων τῶν πατέρων ἡμῶν ἐβοήθησας αὐτοῖς ἐν τῇ ταπεινώσει καὶ ἐρρύσω αὐτοὺς ἐκ μεγάλων κινδύνων, ἰδοὺ δὲ νῦν, Ἅγιε Βασιλεῦ, διὰ τὰς πολλὰς καὶ μεγάλας ἡμῶν ἁμαρτίας καταπονούμεθα καὶ ὑπετάγημεν τοῖς ἐχθροῖς ἡμῶν καὶ παρείμεθα ἐν ἀδυναμίαις. Ἐν δὲ τῇ ἡμετέρᾳ καταπτώσει ὁ θρασὺς καὶ βέβηλος οὗτος ἐπιτηδεύει καθυβρίσαι τὸν ἐπὶ τῆς γῆς ἀναδεδειγμένον τῷ ὀνόματι τῆς δόξης Σου ἅγιον τόπον. Τὸ μὲν γὰρ οἰκητήριόν Σου οὐρανὸς τοῦ οὐρανοῦ ἀνέφικτος ἀνθρώποις ἐστίν. Ἀλλ᾿ ἐπεὶ εὐδοκήσας τὴν δόξαν Σου ἐν τῷ λαῷ σου Ἰσραὴλ ἡγίασας τὸν τόπον τοῦτον, μὴ ἐκδικήσῃς ἡμᾶς ἐν τῇ τούτων ἀκαθαρσίᾳ, μηδὲ εὐθύνῃς ἡμᾶς ἐν βεβηλώσει, ἵνα μὴ καυχήσωνται οἱ παράνομοι ἐνθυμῷ αὐτῶν, μηδὲ ἀγαλλιάσωνται ἐν ὑπερηφανίᾳ γλώσσης αὐτῶν λέγοντες· ἡμεῖς κατεπατήσαμεν τὸν οἶκον τοῦ ἁγιασμοῦ, ὡς καταπατοῦνται οἱ οἶκοι τῶν προσοχθισμάτων. Ἀπάλειψοντὰς ἁμαρτίας ἡμῶν καὶ διασκέδασοντὰς ἀμπλακίας ἡμῶν καὶ ἐπίφανον τὸ ἔλεός σου κατὰ τὴν ὥραν ταύτην. Ταχὺ προκαταλαβέτωσαν ἡμᾶς οἱ οἰκτιρμοί Σου, καὶ δὸς αἰνέσεις ἐν στόματι τῶν καταπεπτωκότων καὶ συντετριμμένων τὰς ψυχὰς ποιήσας ἡμῖν εἰρήνην.»
Την υπέροχη και επίκαιρη αυτή προσευχή την βρίσκουμε στο Γ΄ Μακκαβαίων, κεφ. 2. και την καταθέτω διότι οι κατηχητές και πνευματικοί μας πατέρες, μας προτρέπουν να μελετάμε τις Γραφές, το Λόγο του Θεού.
Ίσως και τώρα ορισμένοι να πουν: «Σκληρά τα λόγια Σου, ποιος μπορεί να σε ακούει;». Μάλλον πέτρινες οι καρδιές που δεν σηκώνουν Αλήθειες!
π. Κωνσταντίνος Πλακιάς
