Του Σεβ. Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ, Υπερτίμου και Εξάρχου Άνω Μακεδονίας
Υψούται και πάλι ο Σταυρός του Χριστού στα μέσα του μηνός Σεπτεμβρίου, προκειμένου να μας θυμίσει τις δύο υψώσεις που πραγματοποιήθηκαν στον τόπο της ευρέσεώς του στα Ιεροσόλυμα και μάλιστα, επί του φρικτού Γολγοθά, όπου ο Χριστός «ήπλωσε τας παλάμας και ήνωσε τα το πριν διεστώτα»[1].
«Υψούται ο Σταυρός του Χριστού και συνυψοί των ευσεβούντων το φρόνημα… Υψούται ο Σταυρός και κατασπά την οφρύν των δαιμόνων… Υψούται ο Σταυρός
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Βρέθηκα μαζί με άλλους, λίγες μέρες μετά τον Δεκαπενταύγουστο, στην Ιερά Μονή Κύκκου, «στο παλάτι της Παναγίας». Ήταν η ώρα του εσπερινού. Μπήκαμε δειλά - δειλά στο ναό, καθίσαμε σ’ ένα από τα στασίδια και παρακολουθούσαμε την ακολουθία που γινόταν από τον Έφορο της Μονής Αρχιμανδρίτη Αγαθόνικο.
Στο τέλος του Εσπερινού, ο ιερέας βγήκε από το ιερό και στάθηκε μπροστά στην Εικόνα της Παναγίας. Άρχισε την παράκληση, ενώ ο κόσμος μαζεύτηκε
Ἁγίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτη
Στήν ἀρχή ὁ ἄνθρωπος προσελκύεται ἀπό τό Θεό μέ τή δωρεά τῆς χάρης, κι ὅταν ἔχει πιά προσελκυσθεῖ, τότε ἀρχίζει μακρά περίοδος δοκιμασίας. Δοκιμάζεται ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ ἐμπιστοσύνη του στό Θεό, καί δοκιμάζεται «σκληρά».
Στήν ἀρχή οἱ αἰτήσεις πρός τό Θεό, μικρές καί μεγάλες, ἀκόμη καί οἱ παρακλήσεις πού μόλις ἐκφράζονται, ἐκπληρώνονται συνήθως μέ γρήγορο καί θαυμαστό τρόπο ἀπό τό Θεό. Ὅταν ὅμως ἔλθει ἡ περίοδος
Αρχιμ. Γεωργίου Γρηγοριάτη
Όλοι αισθανόμαστε ότι φέρουμε τα ίχνη του παλαιού ανθρώπου. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η φιλαυτία, δηλαδή η αρρωστημένη εγωκεντρική «αγάπη» του εαυτού μας. Η φιλαυτία δεν μας αφήνει να αγαπήσουμε αληθινά και ανιδιοτελώς το Θεό και τον άνθρωπο. Από τη φιλαυτία γεννιούνται τα πάθη. Εμπαθείς καθώς είμαστε δεν μπορούμε να συνδεθούμε απαθώς με τα άλλα ανθρώπινα πρόσωπα και τα πράγματα. Οι σχέσεις μας γίνονται εμπαθείς και εγωιστικές και μας εμποδίζουν να χαρούμε
† Αρχιμ. Γεωργίου Γρηγοριάτου
Ἡ ἐνορία, ὡς συγκεκριμένη ἐν χρόνῳ καί τόπῳ πραγματικότης, καθιστᾶ στόν κάθε χριστιανό παρόν καί ἁπτό τό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Στήν ἐνορία τοῦ ὁ Χριστιανός λαμβάνει πεῖρα ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι κάτι τό γενικό, ἀόριστο, ἀφηρημένο, ἀλλ’ ἡ συγκεκριμένη εὐχαριστιακή σύναξις, πού ποιμαίνεται ἀπό συγκεκριμένους ποιμένας καί πού ἑνωμένη μέ τόν εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ ἐπιχώριο ἐπίσκοπο εἶναι ἑνωμένη μέ τήν Καθολική Ἐκκλησία.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Οἱ προφητεῖες τοῦ Κυρίου γιὰ τὰ γεγονότα ποὺ θὰ συμβοῦν κατὰ τὸ τέλος τοῦ κόσμου, τὸ ἴδιο τὸ τέλος καὶ ἡ τελικὴ κρίση, δὲν ἔχουν ἀκόμα ἐπαληθευτεῖ. Ὅποιος ἔχει μάτια ὅμως βλέπει καθαρὰ πὼς στὶς μέρες μας, τὰ γεγονότα ποὺ εἶπε πὼς θὰ εἶναι σημεῖα τῶν καιρῶν ὅτι ἔρχεται τὸ τέλος, ἔχουν ἀρχίσει νὰ ἐμφανίζονται στὸν κόσμο. Δὲν ἔχουν ἤδη ἐμφανιστεῖ διάφοροι γυρολόγοι τῆς χαρᾶς, ποὺ γυρεύουν ν᾽ ἀντικαταστήσουν τὸν Χριστὸ καὶ τὴ διδασκαλία Του μὲ τὸν ἑαυτό τους καὶ
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Ἡ ζωή μας εἶναι σύντομη, οἱ μέρες μας μετρημένες. Ὁ χρόνος ὅμως εἶναι μεγάλος, μετριέται σὲ ἑκατοντάδες καὶ χιλιάδες χρόνια. Ποιός ἀπὸ μᾶς μπορεῖ νὰ ξεπεράσει τὰ ὅριά του καὶ νὰ φτάσει στὸ τέλος τοῦ χρόνου, νὰ δεῖ τὰ ἔσχατα γεγονότα καὶ νὰ πληροφορήσει ὅλους ἐμᾶς λέγοντας: «Ἔτσι κι ἔτσι θὰ γίνουν τὰ πράγματα στὸ τέλος τοῦ χρόνου. Αὐτὸ θὰ συμβεῖ στὸν κόσμο κι αὐτὸ θὰ γίνει μὲ σᾶς τοὺς ἀνθρώπους»; Κανένας. Ἀλήθεια, κανένας ἀπ᾽ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Κάποιος αδελφός ρώτησε τον αββά Ποιμένα:
Ο γέροντας του αποκρίθηκε:
Αν η συγχώρεση από το Θεό εκλαμβάνεται ως “απόδοση χάριτος”, δίκην δικαστού, τότε η αμαρτία
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
«Ένας αδελφός λέγει στον αββά Θεόδωρο:
Και μόλις και μετά βίας του αποκρίνεται:
Ο πιο πάνω διάλογος, από το Γεροντικό, εκφράζει την πραγματικότητα στις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν είναι η ζωή μας μια μονότονη, ολόισια πορεία. Με τα πάνω και τα κάτω της, δείχνει ν’ αποστρέφεται τη ρουτίνα. Κυρίως η πνευματική ζωή, η επιθυμία και η προσπάθεια, δηλαδή, να ζήσουμε τη ζωή του Χριστού με τη χάρη
+Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου
Ὅποιος εἶναι ἀληθινά ταπεινός δέν ἔχει κανένα φόβο. Αὐτός πού ἀγαπᾶ τό Θεό καί τό συνάνθρωπο καί ὅταν εἶναι μόνος δέν εἶναι μόνος. Ὁ ταπεινός ἔχει ἀσφάλεια, ἀφοβία, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, πραότητα, ἀγαθοσύνη, ἐγκράτεια, ἐλευθερία, χάρη. Ἕνας γνήσιος χριστιανός πού ἀγαπᾶ, προσφέρεται, θυσιάζεται, ζεῖ γιά τούς ἄλλους, δέν μπορεῖ νά μήν εἶναι ταπεινός. Ὁ ἀληθινά ταπεινός χαίρεται περισσότερο νά δίνει παρά νά παίρνει. Δέν ἔχει ἀπαιτήσεις ἀπό τούς ἄλλους. Τούς
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Ρώτησαν κάποιο Γέροντα:
Κι εκείνος αποκρίθηκε:
Είναι διάχυτη στα Πατερικά κείμενα η διδασκαλία για τη μνήμη του θανάτου. Ο θάνατος, ως πραγματικότητα της ζωής, μας φέρνει στην αίσθηση της α-πραξίας αλλά και στην απορία τής μετά τον τάφο ζωής. Τα ερωτήματα αν υπάρχει και πώς είναι η άλλη ζωή, φαίνεται πως οι ανθρώπινες δυνατότητες αδυνατούν ν’ απαντήσουν με
