Πρωτ. Αλέξανδρου Σμέμαν
Η Ορθόδοξη Εκκλησία για να μας προετοιμάσει για τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, αρχίζει να μας αναγγέλλει τον ερχομό της έναν ολόκληρο μήνα πριν αυτή αρχίσει. Η πρώτη αναγγελία της σαρακοστής, η πρώτη υπενθύμιση προέρχεται από μία μικρή ευαγγελική ιστορία για έναν εντελώς ασήμαντο άνθρωπο, «μικρόν τω δέμας», που το επάγγελμα του φοροεισπράκτορα που εξασκούσε, τον χαρακτήριζε, την εποχή εκείνη και σ’ εκείνη την κοινωνία, ως πλεονέκτη, απάνθρωπο και ανέντιμο.
Ο Ζακχαίος ήθελε να δεί
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Γιορτάζει στις 30 Ιανουαρίου η Ορθόδοξη Εκκλησία τους «τρεις μεγίστους φωστήρες της τρισηλίου Θεότητος» Βασίλειο το Μέγα, Γρηγόριο το Θεολόγο και Ιωάννη το Χρυσόστομο. Αυτοί οι τόσο μεγάλοι για όλη την Οικουμένη δεν είναι μεγάλοι μόνο για τη σοφία τους, τη διδασκαλία τους, το κοινωνικό τους έργο, αλλά, κυρίως γιατί μπορούν «να πρεσβεύουν υπέρ ημών» πάντοτε.
Βέβαια, σε μια εκκοσμικευμένη χριστιανική κοινωνία, η αξία ενός «μεγάλου»
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Η εποχή μας, πέρα από τα όποια αρνητικά της, έχει προβάλει και αναδείξει τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ιδιαίτερες ικανότητες, τη διαφορετικότητα του προσώπου, όπως και την αναγκαιότητα να έχουν όλοι οι άνθρωποι, ό,τι και να είναι, όπως και να συμπεριφέρονται, «μια θέση κάτω από τον ήλιο».
Νομίζω πως η τραγικότητα για την Εκκλησία βρίσκεται στο ότι παρουσιάζεται αντίθετη και αντιδραστική, στα μάτια του κόσμου. Φαίνεται ως να διαφωνεί με
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Θα αναφερθώ σ’ ένα διάλογο που είχα με μιαν εργαζόμενη νεαρή πολύτεκνη γνωστή μου, όταν επικοινώνησα αργά το απόγευμα:
Σκέφτηκα πόση δύναμη και ψυχική ασφάλεια μπορεί να βιώνει μέσα του ο άνθρωπος, όταν νιώθει τη σιγουριά της αγάπης έστω κι ενός ανθρώπου. Ας μη θεωρήσουμε δεδομένη την αίσθηση αυτή μεταξύ των συζύγων, των φίλων
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
«Οι άγιοι πατέρες προφήτευσαν για την εσχάτη γενεά. Λέγουν. Τί πράξαμε εμείς; Και αποκρινόμενος ένας από αυτούς μεγάλος, ο αββάς Ισχυρίων, είπε: Εμείς εκτελέσαμε τις εντολές του Θεού. Και είπαν πάλι: Οι έπειτα από εμάς λοιπόν τί θα κάνουν; Και είπε: Πρόκειται να φθάσουν στο μισό του έργου μας. Και είπαν: Οι έπειτα από αυτούς τί; Είπε: Δεν θα έχουν καθόλου έργο οι άνθρωποι εκείνης της γενεάς∙ πρόκειται δε να τους έλθη πειρασμός, και όσοι ευρεθούν δόκιμοι τον καιρό εκείνο
Του Σεβ. Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ, Υπερτίμου και Εξάρχου Άνω Μακεδονίας
Υψούται και πάλι ο Σταυρός του Χριστού στα μέσα του μηνός Σεπτεμβρίου, προκειμένου να μας θυμίσει τις δύο υψώσεις που πραγματοποιήθηκαν στον τόπο της ευρέσεώς του στα Ιεροσόλυμα και μάλιστα, επί του φρικτού Γολγοθά, όπου ο Χριστός «ήπλωσε τας παλάμας και ήνωσε τα το πριν διεστώτα»[1].
«Υψούται ο Σταυρός του Χριστού και συνυψοί των ευσεβούντων το φρόνημα… Υψούται ο Σταυρός και
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Βρέθηκα μαζί με άλλους, λίγες μέρες μετά τον Δεκαπενταύγουστο, στην Ιερά Μονή Κύκκου, «στο παλάτι της Παναγίας». Ήταν η ώρα του εσπερινού. Μπήκαμε δειλά - δειλά στο ναό, καθίσαμε σ’ ένα από τα στασίδια και παρακολουθούσαμε την ακολουθία που γινόταν από τον Έφορο της Μονής Αρχιμανδρίτη Αγαθόνικο.
Στο τέλος του Εσπερινού, ο ιερέας βγήκε από το ιερό και στάθηκε μπροστά στην Εικόνα της Παναγίας. Άρχισε την παράκληση, ενώ ο κόσμος μαζεύτηκε
Ἁγίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτη
Στήν ἀρχή ὁ ἄνθρωπος προσελκύεται ἀπό τό Θεό μέ τή δωρεά τῆς χάρης, κι ὅταν ἔχει πιά προσελκυσθεῖ, τότε ἀρχίζει μακρά περίοδος δοκιμασίας. Δοκιμάζεται ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ ἐμπιστοσύνη του στό Θεό, καί δοκιμάζεται «σκληρά».
Στήν ἀρχή οἱ αἰτήσεις πρός τό Θεό, μικρές καί μεγάλες, ἀκόμη καί οἱ παρακλήσεις πού μόλις ἐκφράζονται, ἐκπληρώνονται συνήθως μέ γρήγορο καί θαυμαστό τρόπο ἀπό τό Θεό. Ὅταν ὅμως ἔλθει ἡ περίοδος
Αρχιμ. Γεωργίου Γρηγοριάτη
Όλοι αισθανόμαστε ότι φέρουμε τα ίχνη του παλαιού ανθρώπου. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η φιλαυτία, δηλαδή η αρρωστημένη εγωκεντρική «αγάπη» του εαυτού μας. Η φιλαυτία δεν μας αφήνει να αγαπήσουμε αληθινά και ανιδιοτελώς το Θεό και τον άνθρωπο. Από τη φιλαυτία γεννιούνται τα πάθη. Εμπαθείς καθώς είμαστε δεν μπορούμε να συνδεθούμε απαθώς με τα άλλα ανθρώπινα πρόσωπα και τα πράγματα. Οι σχέσεις μας γίνονται εμπαθείς και εγωιστικές και μας εμποδίζουν να χαρούμε
† Αρχιμ. Γεωργίου Γρηγοριάτου
Ἡ ἐνορία, ὡς συγκεκριμένη ἐν χρόνῳ καί τόπῳ πραγματικότης, καθιστᾶ στόν κάθε χριστιανό παρόν καί ἁπτό τό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Στήν ἐνορία τοῦ ὁ Χριστιανός λαμβάνει πεῖρα ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι κάτι τό γενικό, ἀόριστο, ἀφηρημένο, ἀλλ’ ἡ συγκεκριμένη εὐχαριστιακή σύναξις, πού ποιμαίνεται ἀπό συγκεκριμένους ποιμένας καί πού ἑνωμένη μέ τόν εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ ἐπιχώριο ἐπίσκοπο εἶναι ἑνωμένη μέ τήν Καθολική Ἐκκλησία.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Οἱ προφητεῖες τοῦ Κυρίου γιὰ τὰ γεγονότα ποὺ θὰ συμβοῦν κατὰ τὸ τέλος τοῦ κόσμου, τὸ ἴδιο τὸ τέλος καὶ ἡ τελικὴ κρίση, δὲν ἔχουν ἀκόμα ἐπαληθευτεῖ. Ὅποιος ἔχει μάτια ὅμως βλέπει καθαρὰ πὼς στὶς μέρες μας, τὰ γεγονότα ποὺ εἶπε πὼς θὰ εἶναι σημεῖα τῶν καιρῶν ὅτι ἔρχεται τὸ τέλος, ἔχουν ἀρχίσει νὰ ἐμφανίζονται στὸν κόσμο. Δὲν ἔχουν ἤδη ἐμφανιστεῖ διάφοροι γυρολόγοι τῆς χαρᾶς, ποὺ γυρεύουν ν᾽ ἀντικαταστήσουν τὸν Χριστὸ καὶ τὴ διδασκαλία Του μὲ τὸν ἑαυτό τους καὶ
