Πλησιάζει, ανθεκτικό κι αγέρωχο κοντά στα εκατό χρόνια ζωής...

Πλησιάζει, ανθεκτικό κι αγέρωχο στις δεκαετίες που φεύγουν, υπερήφανο, τα εκατό χρόνια ζωής...

Ένα μοναδικό μνημείο, αντιπροσωπευτικό μιας κοινωνίας, που σ'εποχές τραγικές από πολέμους κι εθνικές καταστροφές, έβγαινε με τη θέληση να σταθεί στα πόδια της...

Ένας ήχος που διαπερνά ψυχές, που πλάθει στο διάβα του συναισθήματα, που φτάνει με σύμμαχο τον αέρα, στον κάμπο και στον Αμβρακικό, ρολόι για τους ψαράδες και τους αγρότες της περιοχής μας...

Ένας ήχος συγκλονιστικός, ζωντανός, αληθινός, χωρίς τίποτε το ψεύτικο...

Για τον εκκλησιασμό της Κυριακής, για το κατηχητικό και την εξομολόγηση (παλιότερα)...

Ο θλιμμένος ήχος της Μεγάλης Παρασκευής, το μοιρολόι της χριστιανοσύνης, ο αναστάσιμος ήχος του Μεγάλου Σαββάτου...

Ο ήχος του συναγερμού της πυρκαγιάς...

Του εσπερινού (το νύχτωμα των γιαγιάδων),που άρχιζε η επιστροφή των αγροτών απ'τα περιβόλια...

Ο θλιμμένος ήχος της λύπης, της απώλειας, του κακού...

Μνημεία μιας εποχής, που δεν χρειάζονταν ... μελέτες, ωριμάνσεις, έκπτωτους εργολάβους...

Μνημεία που ήθελαν και είχαν ανθρωπιά, μεράκι, τιμημένα χέρια...

Τα χέρια των ντόπιων μαστόρων και πελεκητών της πέτρας...

Φτάνει σε λίγο τα εκατό χρόνια ζωής το καμπαναριό μας, περήφανο κι ανθεκτικό...!

Κ.Β