Ένα τραγούδι για τη ζωή και την ελπίδα…
Σχεδόν τέσσερες μήνες πέρασαν από την ημέρα εκείνη που κατά απροσδόκητο τρόπο η ζωή μας - λόγω κορονοϊού- έπαψε να τρέχει στους φυσιολογικούς ρυθμούς. Η καραντίνα που επιβλήθηκε (δικαίως ή αδίκως) μας αποξένωσε από τους αγαπημένους μας και μας στέρησε πολλές όμορφες και καλές συνήθειες της καθημερινότητας. Πολλοί είπαν ότι ήταν μια ευκαιρία για απομόνωση και προσωπική περισυλλογή. Σωστό, αλλά αρκετά ψυχοφθόρο καθότι ο άνθρωπος κοινωνικό ον. Περισσότερο για τους ανθρώπους της τέχνης και του πολιτισμού η έλλειψη επαφής και κοινωνίας είναι σαν το ψάρι έξω από τα νερά του.
Μας στοίχισε λοιπόν που δεν μπορέσαμε να τραγουδήσουμε το 21΄, να ψάλλουμε την ωραιότητα της Παρθενίας της Υπερμάχου Στρατηγού, να γυρίσουμε το Λάζαρο και να υμνήσουμε το Θείο Πάθος, να βάψουμε τα αυγά της Ανάστασης, να φωνάξουμε το Χριστός Ανέστη, να πλέξουμε το μαγιάτικο στεφάνι με τα όμορφα τραγούδια της φύσης και της αγάπης, και να περιμένουμε τον Αι Γιάννη το ριγανά να το κάψουμε στις φωτιές των παραδοσιακών συνοικιών της πόλης μας, αγόρια και κορίτσια αντάμα. Πόσα πράγματα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα και πόσα άλλα έρχονται και ξανάρχονται μέσα στο χρόνο, που μέσα από την παράδοση και το τραγούδι τα ζούμε και τα ξαναζούμε αναπολώντας και ελπίζοντας… ο κύκλος και η χαρά της ζωής, που αλλοίμονο αν σταματήσει!
Γι΄ αυτό κι εμείς στο Σύλλογο Σκουφά, το τολμούμε, και βγαίνουμε, ναι βγαίνουμε από το σπίτι, και ξανανταμώνουμε στον αγαπημένο μας χώρο, στη σκέπη της Παρηγορήτριας. Χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία (πως μπορούσε άλλωστε να γίνει;), με νεανικό και ολιγομελές σχήμα, θα σμίξουμε πάλι με τους φίλους μας του χορευτικού τμήματος, θα αντικρίσουμε γνωστά πρόσωπα με περισσότερη αισιοδοξία και θα τραγουδήσουμε τη ζωή και τη χαρά, την αισιοδοξία και την ελπίδα που δίνει ο χορός και το τραγούδι.
Την Πέμπτη (16/7) λοιπόν το βράδυ (21.15) στην Παρηγορήτρια, ένας χορός κι ένα τραγούδι για την ζωή και την ελπίδα υπό την σκέπη της Παναγιάς μας!
π. Κωνσταντίνος
