π. Ανδρέα Αγαθοκλέους: Η άλλη «γενιά της σιωπής»

Αφορμή παίρνω από το βιβλίο της Άντρης Πολυδώρου «Οι γενιές της σιωπής» (2007). Μυθιστόρημα, από τον κόσμο της Κύπρου αρχές του 20ου αιώνα, όπου περιγράφεται η σκληρή ζωή, κυρίως, των γυναικών. Σκληρότητα στον εργασιακό χώρο - μέσα και έξω από το σπίτι -, αλλά πιο πολύ στον χειριστικό τρόπο των ανδρών. Και αυτές, με τις τότε κοινωνικές συνθήκες, να μην μπορούν να αντιδράσουν, και μέσα στη σιωπή τους να πορεύονται από γενεά σε γενεά.

Ασφαλώς, αυτός ο τρόπος ζωής δεν υφίσταται σήμερα. Η σιωπή, όμως, ως χαρακτηριστικό γνώρισμα κάποιων ανθρώπων, υπάρχει. Μια σιωπή που κάνει τον άνθρωπο να μαζεύεται στον εαυτό του, να μη μοιράζεται με το διπλανό του τα βαθύτερα βιώματά του και να βιώνει τη μοναξιά του. Και αυτό, ένεκα χαρακτήρος ή ένεκα απογοήτευσης που έφερε το μοίρασμα με άνθρωπο που δεν μπορούσε να αγαπήσει βαθιά και αληθινά.

Υπάρχει και η σιωπή που προέρχεται από την αμφιβολία αν πρέπει να γνωστοποιήσεις, σε δικούς σου - κοντινούς ανθρώπους, το τι σου συμβαίνει στο σώμα, στην ψυχή, στην οικογένεια, στην πνευματική σου ζωή. Και έτσι νομίζεις πως μόνο σε σένα συμβαίνει αυτό το «παράξενο βίωμα». Κι όμως, αν υπερβείς τη σιωπή που «δημιουργεί ασφάλεια» και γνωστοποιήσεις την πραγματικότητα του εαυτού σου, θα καταλάβεις ότι τα βιώματά σου είναι τα ίδια και στους άλλους και έτσι θα νιώσεις όντως ασφάλεια και κυρίως ευρύτητα της καρδίας.

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι και σε άλλους συμβαίνει:

• Να ξυπνούν άκεφοι, δύστροποι, όπως και κάποτε με μια ανεξήγητη ευφορία και χαρά.
• Να συγκρούονται με αγαπημένους τους για μικροπράγματα.
• Να επηρεάζεται η σωματική από την ψυχική τους υγεία.
• Να μην μπορούν να μαζέψουν το νου τους στην προσευχή.
• Να σκέφτονται διάφορα θέματα - θετικά και αρνητικά - κατά τη θεία Λειτουργία.
• Να αναστατώνονται με την παρουσία κάποιου ανθρώπου.
• Να ντρέπονται να εξομολογηθούν.
• Να διερωτώνται αν πρέπει να κοινωνήσουν ή όχι.
• Να διστάζουν να ρωτήσουν κάτι που τους απασχολεί, μήπως και η ερώτησή τους φανεί «χαζή».

Και ένα σωρό άλλα που μας συμβαίνουν και είναι κοινά, ως έχοντες την ίδια ανθρώπινη φύση.

Ο Αδελφόθεος Ιάκωβος στην επιστολή του γράφει: «Να εξομολογείστε τις αμαρτίες σας ο ένας στον άλλον και να προσεύχεστε ο ένας για τον άλλο, για να θεραπευτείτε»(Ιακ. 5,16). Το άνοιγμα στον αδελφό μας (που είναι όπως εμάς) μας ξαλαφρώνει, μας ανοίγει ορίζοντες, μας θεραπεύει. Μας κάνει κοινωνούς της αιώνιας Ζωής από τώρα.