Και στο ναό του Θεού μου, μου επιτίθεσθε!
«Ανόητος λεν ότι είναι ο προφήτης! Τρελός ο άνθρωπος του πνεύματος και της πίστης. Με τέτοια λόγια με προσβάλετε. Με μισείτε τόσο πολύ γιατί τόσο μεγάλη είναι η αμαρτία σας. Εσείς στρέφεστε εναντίον του Θεού μου. Όπου κι αν πάω μου στήνετε παγίδες. Και στο ναό του Θεού μου, μου επιτίθεστε. Διαφθαρήκατε εντελώς. Ο Κύριος θα θυμηθεί την ανομία σας, την αμαρτία σας θα τιμωρήσει!» (Ωσ. θ, 7-9)
Η φωνή του προφήτου Ωσηέ έρχεται σήμερα να μας υπενθυμίσει, την συκοφαντία, την αμφισβήτηση και το διωγμό που ανά τους αιώνες δέχονται οι άνθρωποι του Θεού που τολμούν να ορθώσουν λόγο πνευματικό, λόγο πίστεως, ελέγχοντας παράλληλα την ανομία και την απομάκρυνση από το θέλημα του Θεού.
Καθημερινά πλέον γίνεται μια προσπάθεια να πειστεί ο λαός του Θεού μέσω της τρομοκρατίας και της απαγόρευσης βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων ότι κινδυνεύει από έναν αόρατο εχθρό που είναι τόσο επικίνδυνος που ακόμη και ο Θεός δεν μπορεί να τα βάλει μαζί του!
Ας μην αμφισβητήσω την ύπαρξη της απειλής και το μέγεθος της καταστροφής! Ναι, υπάρχει ο Κορωναϊός ο οποίος έχει μεγάλη και γρήγορη διασπορά και θνησιμότητα! Να το δεχτώ, αφού το λεν και οι ειδικοί που πρέπει να τους ακούμε.
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί η Εκκλησία μας, το ιατρείο των ψυχών και των σωμάτων, έριξε λευκή πετσέτα, παραδόθηκε εξ ολοκλήρου στις γνώμες των ειδικών, οι οποίοι έχουν από την πλευρά τους σηκώσει τα χέρια ψηλά και το μόνο που μας προτείνουν (στον αιώνα της τεχνητής νοημοσύνης) είναι να φοράμε μάσκα και να κρατάμε αποστάσεις!
Στο παρελθόν και κάτω από χειρότερες καταστάσεις (όταν η ιατρική αδυνατούσε να δώσει λύσεις) η Εκκλησία ενεργοποιούσε τα όπλα της, προσευχή, νηστείες, αγρυπνίες, λιτανείες με περιφορά θαυματουργών εικόνων και λειψάνων και με την δυναμική συμμετοχή των ανθρώπων, ακόμα και αρρώστων. Πόσοι άνθρωποι δεν κατέφευγαν στην προστασία του Θεού της Παναγίας και των Αγίων και εύρισκαν την γιατρειά τους γιατί είχαν ακλόνητη την πίστη.
Ποιος ανθρωπισμός και ποια «αποστειρωμένη» αγάπη είναι ικανή να αντιπαρατεθούν με το έλεος και την αγάπη του Θεού; Το έλεος το οποίο μας καταδιώκει καθημερινά, αρκεί να το ζητήσουμε: «Το έλεός σου Κύριε καταδιώξει με, πάσας τας ημέρας της ζωής μου».
Ακούμε δυστυχώς, κι από πνευματικούς ανθρώπους ότι δεν πρέπει να προκαλούμε και να πειράζουμε τον Θεό, αλλά «συν Αθηνά και χείρα κίνει» εκτός από την Αθηνά, κούνα και τα χέρια σου, δηλαδή, δε φτάνει να επικαλείσαι βοήθεια από τα θεία ή την τύχη, αλλά οφείλεις να καταβάλεις και τις απαιτούμενες προσπάθειες. Σωστό μεν, αφορά δε τους «μη έχοντες ελπίδα…». Δεν έχω καμιά ανάγκη να επικαλεστώ την Αθηνά ή την τύχη, όταν πιστεύωστον μόνο αληθινό και παντοδύναμο Θεό και μπορώ μετά βεβαιότητας να αναφωνώ: «Πού σου θάνατε το κέντρον; Που σου Άδη το νίκος, Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται…». Άλλωστε ο ίδιος δεν μας έδωσε το δικαίωμα να τον «ενοχλούμε»; «Αιτείτε, και δοθήσεται υμίν, ζητείτε, και ευρήσετε, κρούετε, και ανοιγήσετε υμίν. Πας γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται». Τί άλλο θέλουμε επιτέλους; Πόσο ξεκάθαρα να μας το πει ο Θεός;
Πόσο ωραία είναι η θεολογία μας! Πόσο πηγαία νοημάτων τα λειτουργικά μας κείμενα! Κι εμείς για να δικαιολογήσουμε την ολιγοπιστία μας και να δηλώσουμε ένθερμοι υποστηρικτές άθεων νομοθετημάτων, γιατί «ουκ έχομεν βασιλέα ει μη Καίσαρα…», τα ξεχνάμε, τα βάζουμε στην άκρη και προσπαθούμε να ποιμάνουμε τον λαό μας με αρχαιοελληνικά ρητά και ουμανιστικά κηρύγματα, καταργώντας την εμπειρία μας, το ορθόδοξο βίωμα της εκκλησιαστικής λατρείας, τον ελληνορθόδοξο τρόπο ζωής!
Πρέπει τελικά να είσαι παλικάρι για να ομολογείς σήμερα ότι «Χριστός Ανέστη»! Όχι μόνο με το στόμα, αλλά να το βροντοφωνάζει η καρδιά σου, να το διαβάζουν οι απελπισμένοι και θολωμένοι άνθρωποι στο καθάριο και σπινθηροβόλο πρόσωπό σου, όχι το σκυθρωπό, το ψεύτικο και μασκοφορεμένο που δηλώνει υποκρισία, φόβο και εν τέλει θάνατο!
π. Κωνσταντίνος Πλακιάς
