ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ- Όταν ο Βαρθολομαίος τον διέγραφε από τα Δίπτυχα

Του Σωτήρη Μ. Τζούμα 

Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία που ο ουρανός σκύβει χαμηλά,  για να δει τους ανθρώπους του Θεού να περνούν μέσα από τη φωτιά της δοκιμασίας. Και τότε, μέσα στη σιωπή και τον πόνο,αναδύεται μια φωνή — καθαρή, θαρραλέα, αληθινή να μας λέει: 

«Εμείς δεν διαγράφουμε κανένα από την ψυχή και την καρδιά μας,όλους τους αγαπάμε για όλους προσευχόμεθα».

Είναι η φωνή του Χριστόδουλου.

Τον πίεσαν,τον πλήγωσαν, θέλησαν να τον ταπεινώσουν και να τον φιμώσουν.

Να του δέσουν τα χέρια, να του ρίξουν βαριές αλυσίδες,να τον κάνουν να γονατίσει.

Μα εκείνος —όρθιος, αγέρωχος, παιδί του Θεού και της Ελλάδας—ύψωσε το βλέμμα του στον Ουρανό και είπε:

«Η Εκκλησία δεν προσκυνά κανέναν, παρά μόνο τον Χριστό».

Και στάθηκε εκεί. Ίσως μόνος, μα ποτέ πραγματικά μόνος. Γιατί πίσω του στεκόταν ένας ολόκληρος λαός που τον πονούσε και τον πίστευε. Ένας λαός που είδε στο βλέμμα του την Ελλάδα που αντιστέκεται,την Εκκλησία που δεν σκύβει, αλλά πορεύεται με Σταυρό και Φως.

Υπέμεινε διωγμούς, ψέματα, ίντριγκες, προδοσίες. Και όσο περισσότερο τον χτυπούσαν,τόσο πιο πολύ φώτιζε η ψυχή του.

Η θλίψη του κόσμου τον αρρώστησε —μα η πίστη του έμεινε ατόφια, σαν φλόγα που δεν σβήνει. Το σώμα του λύγισε,μα το πνεύμα του δεν νικήθηκε ποτέ. Έφυγε με το χαμόγελο του ανθρώπου που ξέρει πως στάθηκε όρθιος εκεί όπου άλλοι θα είχαν γονατίσει. Πως υπηρέτησε το Θείο θέλημα ως το τέλος,δίχως φόβο, δίχως υπολογισμούς.

Σήμερα, δεν τον θυμόμαστε με δάκρυα —μα με ευγνωμοσύνη και περηφάνια.

Γιατί ο Χριστόδουλος δεν πέθανε. Πέρασε στο πάνθεον των ψυχών που φώτισαν την Ελλάδα,που φύλαξαν την Εκκλησία όταν άλλοι τη λησμονούσαν.

Τον σημάδεψαν με τα θανάσιμα βέλη τους,μα έμεινε αλώβητος, γιατί το φως δεν πληγώνεται.

Δεκαοκτώ χρόνια μετά την κοίμησή του —κι όμως, λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα.

Τον θυμόμαστε σε κάθε λειτουργία, σε κάθε προσευχή, σε κάθε άνεμο που αγγίζει τις καμπάνες των ναών — λες και ψιθυρίζουν το όνομά του:Χριστόδουλος.

 Ο ποιμενάρχης που δεν πρόδωσε το ποίμνιό του.

 Ο ηγέτης που αγάπησε την αλήθεια περισσότερο απ’ τη ζωή του.

 Ο άνθρωπος που πάνω απ’ τους τίτλους έβαλε την ψυχή,και πάνω απ’ την εξουσία — την ανθρωπιά.

Ας τον ακούσουμε ξανά.

Ας δούμε ξανά το πρόσωπό του,

το βλέμμα που μιλούσε περισσότερο από λόγια.

Και ας θυμηθούμε: όσο υπάρχουν ψυχές σαν τη δική του, κανένα σκοτάδι δεν θα μπορέσει ποτέ να σβήσει το φως της πίστης.

Ήταν εκείνη η μοιραία Κυριακή —η μέρα της ταπείνωσης για εκείνους που τον «διέγραψαν»,  και της δόξας για εκείνον που δεν λύγισε.

Οι δήμιοί του δεν βρήκαν ποτέ το θάρρος να ανακαλέσουν την αδικία τους και να την πάρουν πίσω με τον ίδιο γελοίο τρόπο — κι ίσως, βαθιά μέσα τους, να ήξεραν γιατί.

Γιατί η ντροπή της ήττας τους ήταν βαρύτερη απ’ το μίσος τους.

Κι έτσι, είκοσι χρόνια μετά από εκείνη την αποφράδα στιγμή,όλοι θυμούνται τον σταυρωμένο Χριστόδουλο,μα κανείς δεν θα θυμάται σε λίγο τους σταυρωτές του.

 Δείτε το ιστορικό βίντεο με την ομιλία του στη Μητρόπολη Αθηνών,την πρώτη Κυριακή μετά τη διαγραφή του από τα Δίπτυχα.Μια φωνή που ακόμη αντηχεί στους αιώνες.