Τέλος πάντων, ὁρκίζομαι εἰς σέ, ὧ ἱερά (πλήν τρισαθλία) πατρίς μου ...

«Ἐνώπιον τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, αὐτοθελήτως ὁρκίζομαι, ὅτι θέλει εἶμαι πιστός εἰς τήν Ἐταιρίαν κατά πάντα καί διά πάντα. Καί δέν θέλει φανερώσω τό παραμικρόν ἀπό τά σημεία της καί τούς λόγους της, μήτε θέλει δώσω νά καταλάβουν ποτέ ὅτι ἐγώ ἠξεύρω τίποτα περί αὐτῆς κατ᾽οὐδένα τρόπον. Μήτε εἰς συγγενείς μου, μήτε εἰς πνευματικόν μου, μήτε εἰς φίλον μου.

Ὁρκίζομαι ὅτι εἰς τό ἐξῆς δέν θέλει ἔμβω εἰς καμίαν ἄλλην ἐταιρίαν, ὁποία καί ἄν εἶναι, μήτε εἰς κανένα δεσμόν ὑποχρεωτικόν. Ἀλλά μάλιστα ὅτι δεσμόν ἤθελεν ἔχω εἰς τόν κόσμον, θέλω τόν νομίζῃ πάντη ἀδιάφορον, ὡς πρός τήν ἐταιρίαν καί ὡς μηδενικόν.

Ὁρκίζομαι ὅτι θέλει θρέφω εἰς τήν καρδίαν, ἀδιάλλακτον μίσος ἐναντίον τῶν τυράννων τῆς πατρίδος μου, τῶν ὀπαδῶν καί ὁμοφρόνων τούτων. Θέλει ἐνεργῶ παντή τρόπῳ πρός βλάβην τους καί ὅταν ἡ περίστασις τό συγχωρήσῃ τόν ἐξολοθρευμόν τους.

Ὁρκίζομαι ὅτι θέλει ὑποτάσσομαι εἰς τήν ἀρχήν. Θέλει ἐνεργῶ μέ ὅλην τήν ἱερότητα καί σέβας εἰς τάς προσταγάς της. Καί δέν θέλει ἀπομακρύνομαι ποσώς ἀπό τούς κανόνας της. Ὁρκίζομαι ὅτι θέλει ἐπαγρυπνῶ ἀόκνως διά τήν ἀσφάλειαν τῆς ἐταιρίας καί τῶν μελῶν της. Θέλει προλαμβάνω μέ τόν κίνδυνο τῆς ζωῆς μου, κάθε ἐπιβουλήν ὅπου ἤθελε ἐννοήσω, ἤ γενικήν ἤ μερικήν. Θέλει γίνομαι συνεργός εἰς τόν θάνατον ἑνός προδότου ἤ παραβάτου τῆς ἐταιρίας καί ἄν εἶναι ὁ πλησιέστερος τῶν συγγενῶν μου.

Ὁρκίζομαι ὅτι θέλει μεταχειρίζομαι ποτέ βίαν εἰς τό νά γνωρισθῶ μέ συναδελφόν, ἀλλά θέλει προσέχω μέ τήν μεγαλυτέραν ἐπιμέλειαν, διά νά μή λανθασθῶ καί ὕστερον ἀκολουθήσῃ ἐναντίον τι!

Ὁρκίζομαι ὅτι ὅπου θέλει εὕρω συνάδελφον θέλει τόν προστρέχω καί βοηθήσω μέ ὅλην μου τήν δύναμιν καί κατάστασιν. Θέλει προσφέρω εἰς αὐτόν σέβας καί ὑπακοήν ἄν εἶναι μεγαλύτερός μου εἰς τόν βαθμόν, εἴ καί αὐτός ἔτυχε νά εἶναι πρότερον ἐχθρός μου. Τόσο περισσότερον θέλει τόν ἀγαπήσω καί συντρέξω, ὅσον ἡ ἔχθρα μας ἦτον μεγαλυτέρα…

Ὁρκίζομαι ὅτι κατ᾽οὐδένα τρόπον δέν θέλει ὠφεληθῶ ἀπό τά μετρητά τῆς ἐταιρίας, ἀλλά θέλει τά στοχάζομαι ὡς πράγμα ἱερόν καί ἐνέχειρον, ἀνῆκον εἰς ὅλον τό ταπεινόν καί ταλαίπωρον ἔθνος μας, καθώς καί τά λαμβανόμενα καί στελλόμενα ἐσφραγισμένα γράμματα…

Τέλος πάντων, ὁρκίζομαι εἰς σέ, ὧ ἱερά (πλήν τρισαθλία) πατρίς μου.

Ὁρκίζομαι εἰς τάς πολυχρονίους βασάνους σου. Ὁρκίζομαι εἰς τά πικρά δάκρυα τά ὁποία ἔχυσαν καί χῦνουν τά ταλαίπωρα τέκνα σου, εἰς τά ἴδιά μου δάκρυα, τά ὁποία εἰς ταύτην τήν στιγμήν, καί εἰς τήν μέλλουσαν ἐλευθερία τῶν ὁμογενῶν μου, ὅτι ἀφιερώνομαι ὅλος εἰς σέ, ὅτι εἰς τό ἑξῆς θέλει εἶσαι ἡ αἰτία καί ὁ σκοπός τῶν διαλογισμῶν. Τό ὄνομά σου ὁ ὀδηγός τῶν πράξεῶν μου, ἡ ἀνταμοιβή τῶν κόπων μου. Ἡ Θεία δικαιοσύνη ἄς ἐξαντλήσει ἐπάνω εἰς τήν κεφαλήν μου ὅλους τούς κεραυνούς τῆς δικαιοκρισίας της. Τό ὄνομά μου ἄς εἶναι εἰς ἀποστροφήν καί τό ὑποκείμενόν μου τό ἀντικείμενον τῆς κατάρας καί τοῦ ἀναθέματος τῶν ὁμογενῶν μου, κι ὁ θάνατος ἄς εἶναι ἡ ἄφευκτος τιμωρία τοῦ ἀμαρτήματός μου, διά νά μή μολύνω τήν ἁγιότητα τῆς Ἐταιρίας μέ τήν συμμετοχήν μου.»