Μνήμη της Αγίας Μάρτυρος Αλεξάνδρας της Βασιλίσσης - Οσίου Αναστασίου του Σιναΐτου
Σήμερα η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της Αγίας Μάρτυρος Αλεξάνδρας της Βασιλίσσης και των θεραπόντων αυτής Απολλώ, Ισαακίου και Κοδράτου των Μαρτύρων.
Η Αγία Αλεξάνδρα ήταν σύζυγος του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284 – 305 μ.Χ.), αλλά τους διέκρινε εντελώς διαφορετικός εσωτερικός κόσμος. Η Βασίλισσα διακρινόταν για την ευσπλαχνία και τη φιλανθρωπία της. Το Πανάγιο Πνεύμα τη φώτισε κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου του Τροπαιοφόρου Αγίου Γεωργίου και εκδήλωσε την πίστη της στο Ναζωραίο. Επιδίωξε χωρίς αποτέλεσμα να μεταπείσει τον σύζυγό της να σταματήσει τα βασανιστήρια εναντίον του Γεωργίου και γενικά εναντίον των Χριστιανών χωρίς αποτέλεσμα. Τότε, ο Διοκλητιανός υπέθεσε ότι η Βασίλισσα κυριεύθηκε από αιφνίδιο οίκτο έναντι των Χριστιανών, της ζήτησε να απομακρυνθεί από τον τόπο του απαίσιου θεάματος. Αμέσως έλαβε θαρραλέα απάντηση ότι τέτοιου είδους σκηνή είναι απάνθρωπη και ανάξια του στέμματος.
Ακολούθως, όταν ο αυτοκράτορας με κομπασμό ύβριζε το όνομα του Ιησού Χριστού, τότε η Αλεξάνδρα χωρίς δισταγμό ομολόγησε δημόσια την πίστη της στον Τριαδικό Θεό και ότι καταγγέλλει τους διώκτες των Χριστιανών.
Ενώ ο αυτοκράτορας για λόγους γοήτρου προσπάθησε να δικαιολογήσει τη στάση της Βασίλισσας ως διανοητική διαταραχή, εκείνη διαμαρτυρήθηκε και επανέλαβε την ομολογία πίστεως στο ιερό Ευαγγέλιο.
Απογοητευμένος και εκνευρισμένος ο αυτοκράτορας, αντί να παραδεχθεί την ήττα του, εντονότερα ζητούσε την εξόντωση της Βασίλισσας, ένεκα της απαράδεκτης για τα θέσμια της αυτοκρατορίας συμπεριφοράς της. Τότε, ο Διοκλητιανός διέταξε τη φυλάκισή της.
Η Αλεξάνδρα έγκλειστη προσευχόταν για την Εκκλησία, τους Χριστιανούς, το σύζυγό της ει δυνατόν να τον φωτίσει ο Θεός να απαλλαγεί από την αλαζονεία και να δει το μέλλον της ανθρωπότητας και την πρόοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, κάτι το οποίο θα πράξει θαρραλέα ο Μέγας Κωνσταντίνος αργότερα.
Έχει επίγνωση της πεποίθησης του αυτοκράτορα συζύγου της ότι είναι θεός επί γης και καμία ανθρώπινη δύναμη δεν μπορούσε να τον μεταπείσει, άλλωστε εκεί στηριζόταν η δημαγωγική δύναμη του έναντι των Ρωμαίων υπηκόων του. Για το λόγο αυτό προσευχόταν το έλεος του Πανάγαθου Θεού να συγχωρέσει τις άδικες πράξεις και αποφάσεις του αυτοκράτορα. Ταυτόχρονα μεμφόταν τον εαυτό της και ζητούσε το έλεος του Θεού, για την μέχρι τώρα απαθή στάση της απέναντι στους διωγμούς και τα μαρτύρια των χριστιανών.
Όμως ήρθε το μαρτυρικό της τέλος στη φυλακή δύο ημέρες πριν τη θανάτωση του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου το έτος 303 μ.Χ. Το παράδειγμά της μιμήθηκαν αργότερα και τρεις αφοσιωμένοι εκ των ακολούθων της, οι μάρτυρες Απολλώ, Ισαάκιος και Κοδράτος, οι οποίοι μυήθηκαν στην πίστη από έναν ενάρετο ιερέα και άντεξαν τα επερχόμενα μαρτύρια μέχρι θανάτου.
Δικαιολογημένα η Εκκλησία τους τιμά την ίδια ημέρα μαζί με την Αγία Βασίλισσα Αλεξάνδρα.
Ιδού τα παραδείγματα που ενισχύουν στη διατήρηση ανόθευτου του εσώτατου κεκρυμμένου θησαυρού που μας κρατά διαχρονικά, ανεξάρτητα από τις σειρήνες της κάθε μοντέρνας εποχής και σε όποιες εξωτερικές κοινωνικές συνθήκες ζούμε μέσα στην πορεία της ανθρώπινης ιστορίας στον κυριολεκτικά μάταιο τούτο βίο.
Μνήμη του Οσίου Αναστασίου του Σιναΐτου (21 Απριλίου)
Ο Όσιος Αναστάσιος έζησε τον 7ο αιώνα μ.Χ. και καταγόταν από ευγενή οικογένεια. Γρήγορα όμως εγκατέλειψε τον κόσμο και εκάρη μοναχός. Πήγε στα Ιεροσόλυμα και αφού προσκύνησε τους Αγίους Τόπους, κατέληξε στο Όρος Σινά, στη μονή της Αγίας Αικατερίνης, της οποίας διετέλεσε ηγούμενος. Εκεί βρήκε ασκητές μοναχούς και έμεινε κοντά τους ως υποτακτικός και υπηρέτης τους. Λόγω του ότι ζούσε με βαθιά ταπεινοφροσύνη, έλαβε από τον Θεό τη δωρεά της γνώσης και της σοφίας, με την οποία συνέγραψε βίους Αγίων Πατέρων και συνέθεσε ψυχωφελείς λόγους. Αφού έφτασε σε βαθιά γεράματα, απεβίωσε ειρηνικά στις αρχές του 8ου αιώνος μ.Χ.
Μερικά έργα του Οσίου Αναστάσιου είναι τα ακόλουθα:
«Οδηγός». Το έργο αυτό αποτελείται από 24 κεφάλαια και ονομάσθηκε έτσι, διότι ήταν προορισμένο να χρησιμεύσει ως οδηγός προς υποστήριξη της Ορθοδοξίας εναντίον του Μονοφυσιτισμού. «Ερωτήσεις και αποκρίσεις περί διαφόρων κεφαλαίων και διαφόρων προσώπων». Στο έργο αυτό ο Όσιος Αναστάσιος, ακολουθώντας τη μέθοδο του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, των ερωτήσεων και τον αποκρίσεων, επιλύει διάφορα ζητήματα δογματικά, πρακτικά και εκκλησιαστικά. «Λόγος περί της αγίας συνάξεως και περί του μη κρίνειν και μνησικακείν», όπου αναφέρεται στη Θεία Ευχαριστία. «Θεωρίαι αναγωγικαί εις την εξαήμερον». Το όλο έργο αποτελείται συνολικά από δώδεκα βιβλία. «Εκ του κατ’ εικόνα». Δύο λόγοι περί της κατ’ εικόνα Θεού δημιουργίας του ανθρώπου.
Τέλος, αξίζει να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από ένα σύγγραμμα του Οσίου Αναστάσιου, ο οποίος παίρνοντας αφορμή από τα λόγια του Ιησού Χριστού «μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε» γράφει: «Κι όταν βλέπετε τον αδελφό σας να αμαρτάνει και τότε να μην τον κρίνετε. Να θυμόμαστε πως ένας είναι ο κριτής, ο Θεός, που θα αποδώσει στον καθένα κατά τα έργα του. Είδες βέβαια το αμάρτημα του αδελφού σου· μήπως όμως γνωρίζεις και όλες του τις καλές πράξεις; Μπορεί μάλιστα αυτήν την αμαρτία, που εσύ είδες, εκείνος να την έπλυνε κιόλας με τα δάκρυα της μετανοίας του».
Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου
