Ο Κατανυκτικός εσπερινός της Κυριακής Δ΄ Νηστειών στην Ι.Μ. Νικοπόλεως

Tήν 14^η Ἀπριλίου 2024, ἡμέρα Κυριακή τελέσθηκε ὁ Κατανυκτικός Ἑσπερινός τῆς Κυριακῆς Δ’ Νηστειῶν στόν Ἱερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Πρεβέζης, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβ. Ποιμενάρχου μας κ. Χρυσοστόμου καί μέ τήν συμμετοχή Κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καί πλήθους πιστῶν.

Προσκεκλημένος ὁμιλητής ἦταν ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμ. Βαρθολομαῖος, Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους.

Ὁ ὁμιλητής μίλησε γιά τήν ἀρετή τῆς διάκρισης καί εἶπε πώς κάθε Κυριακή τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς εἶναι ἕνα σκαλοπάτι πού μᾶς ὁδηγεῖ στήν Ἀνάσταση ὅπως καί ἡ σημερινή ἡμέρα, Κυριακή Δ΄ τῶν Νηστειῶν, πού οἱ ἅγιοι Πατέρες ὅρισαν νά ἑορτάζουμε τόν Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, προβάλλοντάς τον ὡς ἀσκητικό πρότυπο.

Ἡ περίοδος αὐτή εἶναι ἕνας ἀγώνας γιά τήν καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν πού πρέπει νά συνδυάζεται μέ τήν ὀρθή πίστη, γιατί ἀπό μόνη της ἡ ἄσκηση δέν σώζει. Ἡ σωτηρία εἶναι συνακόλουθη μέ τήν ἀλήθεια. Οἱ ἀρετές εἶναι αὐτές πού χαρακτηρίζουν τόν χριστιανό καί ἀνάμεσα σ’αὐτές ἡ διάκριση κατέχει τήν πιό σημαντική θέση, γιατί ὁ χριστιανός θά πρέπει νά ἔχει τήν ἱκανότητα νά διακρίνει κάθε φορά τί εἶναι αὐτό πού πρέπει νά πράξει. Ἐν συνεχείᾳ ἀνέλυσε τήν ἔννοια τῆς λέξης «διάκριση» καί πῶς αὐτή νοεῖται κάθε φορά πού τή χρησιμοποῦμε στήν καθημερινή ζωή, τονίζοντας πώς ἡ διάκριση εἶναι τό χάρισμα πού χορηγεῖ ἰσορροπία στή ζωή τοῦ χριστιανοῦ καί ἀποκτᾶται μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ἔρχεται ἄνωθεν ὡς συνέπεια τῶν πνευματικῶν ἀγώνων καί ἔχει χαρακτηριστικό τήν ἀγάπη πού παραβλέπει τά σφάλματα τῶν ἄλλων μέ σκοπό νά τούς θεραπεύσει.

Ὁ Πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος δέν παρέλειψε νά ἀναφέρει τήν ὕπαρξη τῶν πειρασμῶν πού χορηγοῦνται ἀπό τόν Θεό γιά νά μήν πολεμηθεῖ ὁ ἀγωνιστής ἀπό τήν ἔπαρση, καθώς οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας θεωροῦν ἐγκατάλειψη Θεοῦ τήν ἀπουσία πειρασμῶν, γιατί μέσῳ τῶν πειρασμῶν καλλιεργεῖται ἡ ταπείνωση πού εἶναι ἀσπίδα προστασίας ἀπό τήν ἔπαρση.

Γιά τήν κατάσταση στή σημερινή ἐποχή εἶπε πώς δυστυχῶς σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε ἱεραρχήσει λάθος τή ζωή μας. Δώσαμε προτεραιότητα σέ δευτερεύοντα πράγματα. Ἡ ἀδιάκριτη χρήση τῆς τεχνολογίας ἔχει ὁδηγήσει σέ μιά τεχνολογική σκλαβιά, βλέπουμε τά νέα παιδιά νά εἶναι συνεχῶς μπροστά στήν ὀθόνη κάποιου κινητοῦ μέ ἀποτέλεσμα ἡ ἀδιάκριτη χρήση τοῦ κινητοῦ νά ἐπιφέρει τήν κατάθλιψη καί τή βία. Ὁ νέος γίνεται ἀντικοινωνικός καί ἐχθρικός καί αὐτό φαίνεται ὅταν κάποιος πάει νά τόν πλησιάσει. Ἡ ὀθόνη τοῦ κινητοῦ ἔχει ἀντικαταστήσει τή φιλία.

Ἐν συνεχείᾳ μίλησε γιά τήν διάκριση πού πρέπει νά κοσμεῖ τόν Πνευματικό πού εἶναι πατέρας καί ὄχι δικαστής, πού δέν τονίζει τό λάθος ἀλλά τή μετάνοια καί πού καλλιεργώντας τήν ἐμπιστοσύνη ὀφείλει νά ἀγκαλιάσει  τό πνευματικό του παιδί.

Παρομοίασε τήν ἀγάπη μέ «θεϊκή φωτιά» πού καθαρίζει τήν ψυχή ἀπό διάφορες «στάχτες» φθάνοντας ὁ ἄνθρωπος νά ζήσει τόν Παράδεισο ἀπό τώρα καί ἀναφέρθηκε στό βίο τοῦ ὁσίου Ἀβραμίου, ὁ ὁποῖος ἀπό ἀγάπη γιά τή σωτηρία τῆς ἀνηψιᾶς του, τόλμησε «νά παίξει μέ τήν φωτιά», προκειμένου νά τήν βγάλει ἀπό τήν ἀπελπισία καί νά τήν σώσει ἀπο τήν ἁμαρτία.

Σέ ἄλλο σημεῖο τῆς ὁμιλίας του εἶπε πώς κανείς δέν ἀναγνωρίζει ὅτι φταίει καί ἔτσι κανένας δέν διορθώνεται. Ἡ λύση ὅλων τῶν προβλημάτων τῆς κοινωνίας κρύβεται μέσα μας. Σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἀναζήτηση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπό πίστη καί ἐμπιστοσύνη στό Θεό πού ἐνδυναμώνει τόν ἀγωνιζόμενο ἄνθρωπο, τόν ὁπλίζει μέ ὑπομονή καί τόν γεμίζει μέ ἀγάπη. Αὐτό πού ζητάει ὁ Θεός εἶναι πίστη, ἐμπιστοσύνη καί προσπάθεια. Ὁ Ὅσιος Παϊσιος ἔλεγε: «μέ τήν ἐμπιστοσύνη στό Θεό καί τήν ταπείνωση ὅλα τά προβλήματα λύνονται». Μέσα στήν ἀπελπισία τοῦ σημερινοῦ κόσμου μόνη ἐλπίδα εἶναι ὁ Θεός πού περιμένει νά τόν φωνάξουμε καί ἀνέφερε ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Εὑαγγελίου τό περιστατικό πού ὁ Χριστός ἔσωσε τόν Πέτρο τήν ὥρα πού βούλιαζε στή θάλασσα.

Σχετικά μέ τήν οἰκογένεια ἀνέφερε ὅτι ἡ ἀδιαφορία, τό ἄγχος καί ὁ ἐγωϊσμός κυριαρχοῦν μέσα στήν κοινωνία καί μέσα στά ἀνδρόγυνα γι᾿  αὐτό καί ἡ ἐμπιστοσύνη τῶν ἀνδρογύνων στό Θεό παίζει καθοριστικό ρόλο. Οἱ γονεῖς βαρύνονται μέ τήν εὐθύνη ἀνατροφῆς τῶν παιδιῶν καί τήν διαμόρφωση τοῦ χαρακτῆρος τους καί ἔργο τους εἶναι νά διδάξουν τήν ἐμπιστοσύνη καί τήν ἀγάπη στό Θεό καί τήν διάθεση γιά προσπάθεια καί ἀγώνα, γιατί ζωή χωρίς κόπο χάνει τό νόημά της. Ὁ ἀγώνας, ὁ κόπος, τό λάθος εἶναι καταστάσεις πού δημιουργοῦν ἐμπειρία. Τήν ἐμπιστοσύνη στό Θεό σάν πατέρα μποροῦμε νά τή δοῦμε στό πρόσωπο τοῦ Πνευματικοῦ Πατέρα, καθώς ἡ ἀγκαλιά τοῦ πατέρα δημιουργεῖ αἴσθημα ἀσφάλειας.

Καί ἀναρωτήθηκε: Σάν ἄνθρωποι ἔχουμε ἀξίες; Πῶς τίς προστατεύουμε; Τί θέλει ὁ Θεός στή ζωή μας; ἀναφέροντας τήν ρήση, «Ἄν θέλεις νά διορθώσεις τόν κόσμο ξεκίνα ἀπό τόν ἑαυτό σου».

Καί ὁ Ἁγιορείτης Ἡγούμενος κατέληξε τονίζοντας τή δύναμη τῆς ἀγάπης πού δυναμώνει, ἐλπίζει, συμπληρώνει τά κενά, ζωντανεύει, γαληνεύει, μαλακώνει, δίνει νόημα στή ζωή καί ὀμορφαίνει τόν κόσμο. Γιατί Ἀγάπη εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ἡ ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ εἶναι τό πραγματικό λιμάνι. Ἄς ἐμπιστευθοῦμε τόν Θεό πού εἶναι ἡ ἀλήθεια, ζώντας μέσα στήν Ἀλήθεια, τή χαρά καί τό φῶς. Ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ Πέτρου στό Χριστό πού τόν ἀνέσυρε ἀπό τά κύματα, ἄς εἶναι γιά μᾶς  παρακαταθήκη γιά μετάνοια καί ἐπιστροφή.