Το κήρυγμα της Κυριακής 3 Νοεμβρίου 2019

Κυριακή 3η Νοεμβρίου 2019 (Κυριακή Ε΄ Λουκᾶ). Λκ. 16, 19 – 31.
« Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος». Λκ. 16, 19

Σ’ ὁλόκληρη αὐτή τήν παραβολή πού ἀκούσαμε σήμερα ἀπό τά θεανδρικά χείλη τοῦ Κυρίου προκαλεῖ μεγάλη ἐντύπωση τό γεγονός ὅτι πουθενά δέν ἀκούστηκε, ἔστω καί γιά μία φορά, τό ὄνομα τοῦ πλουσίου. Ὅλα τά πρόσωπα καί τά πράγματα στόν κόσμο μας ἔχουν ὄνομα. Τό ὄνομα χαρακτηρίζει τήν ὑπόστασή τους. Σέ ὁτιδήποτε καί ἄν θέλουμε νά ἀναφερθοῦμε τό κάνουμε ἀναφέροντας τό ὄνομά του.

Δέν εἶναι δυνατόν νά μπορέσουμε νά ἔχουμε κατανόηση τοῦ κόσμου πού μᾶς περιβάλλει, ἐάν δέν ἀναφέρουμε τό καθετί μέ τ’ ὄνομά του. Ὁ Κύριος, ὅμως, στήν ἱστορία πού ἀκούσαμε σήμερα δέν ἀναφέρει τό ὄνομα τοῦ πλουσίου, ἀναφέρει μόνον τήν ἰδιότητά του, τό ὅτι δηλαδή εἶναι πλούσιος. Ἀντίθετα, γιά τόν φτωχό Λάζαρο γίνεται πάντοτε ἀναφορά στό πρόσωπό του μόνον μέσα ἀπό τό ὄνομά του. Σκοπίμως ὁ Χριστός μας ἀδιαφορεῖ γιά τό ὄνομα τοῦ ἑνός καί προβάλλει τό ὄνομα τοῦ ἄλλου. Θέλει νά διδάξει τούς ἀκροατές Του καί μαζί μ’ αὐτούς κι ἐμᾶς ὅτι ἡ ἁμαρτία καί ὁ ἐγωισμός οὐσιαστικά ἐξαφανίζουν τό ἀνθρώπινο πρόσωπο. Ὅταν ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπο, τόν δημιούργησε κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσίν Του.

Ὁ ἴδιος ὁ Δημιουργός ἔδωσε τό ὄνομα τοῦ Ἀδάμ καί ἀνέθεσε σ’ ἐκεῖνον νά ὀνοματοδοτήσει τά ὑπόλοιπα πλάσματα. Πάντοτε ὁ Θεός προσφωνεῖ τόν κάθε ἄνθρωπο μέ τό ὄνομά του. Τό ὄνομα τοῦ καθενός σηματοδοτεῖ καί τή διαφορετικότητα τοῦ καθενός. Ἡ μοναδικότητα τοῦ κάθε ἀνθρώπινου προσώπου ἐκφράζεται καί μέ τή μοναδικότητα τοῦ κάθε ἀνθρώπινου ὀνόματος. Στήν περίπτωση τοῦ πλουσίου ὅμως ὁ Χριστός τοῦ ἀφαιρεῖ τό ὄνομα, γιά νά δείξει ὅτι ἡ ἁμαρτία ἐπικαλύπτει τό πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου. Ὅλες οἱ ἁμαρτωλές καταστάσεις πού ἔθιξαν καί προσέβαλαν τό ἀνθρώπινο πρόσωπο φρόντισαν καί νά ἐξαφανίσουν τό ὄνομα τοῦ κάθε ἀνθρώπου.

Σήμερα, πού τό ἀνθρώπινο πρόσωπο γνωρίζει τήν ἔσχατη ἀπαξίωση, παρατηροῦμε πώς ὅλο καί περισσότερο ἀντικαθίστανται τά ὀνόματά μας ἀπό ἀπρόσωπους ἀριθμούς. Γιά τά οἰκονομοτεχνικά συστήματα δέν εἴμαστε τίποτε ἄλλο παρά ἕνας κωδικός. Ὁ καλός ποιμένας, ὁ Χριστός, καλεῖ τό κάθε πρόβατό Του μέ τ’ ὄνομά του καί τό πρόβατο ἀκούει τή φωνή Του καί Τόν ἀκολουθεῖ.

Μέσα στήν Ἐκκλησία διασφαλίζεται τό ὄνομά μας, ἐπειδή ὑπάρχει ἀπόλυτος σεβασμός στό πρόσωπό μας. Στή μοναδικότητα τοῦ ὀνόματος καί τοῦ προσώπου μας βρίσκεται ἡ ἄπειρη ἀξία μας. Ἄς μήν τήν προσβάλλουμε λοιπόν μέ τήν ἁμαρτία καί μέ τήν ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τή ζεστή ἀγκαλιά τῆς Ἐκκλησίας. Ἄς προσερχόμαστε στά ἅγια μυστήρια μέ τ’ ὄνομά μας καί τότε θ’ ἀπολαμβάνουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ, πού προσωπικά θά μᾶς πλουτίζει καί θά μᾶς γεμίζει γαλήνη, ἠρεμία καί οὐράνια χαρά καί σ’ αὐτή τή σύντομη ζωή μας, ἀλλά καί στήν ἀτέρμονη αἰωνιότητα. Ἀμήν.

Πηγή: Ι.Μ. Δημητριάδος & Αλμυρού