Το κήρυγμα της Κυριακής 13 Οκτωβρίου 2019, Δ΄ Λουκά
Κυριακή 13η Ὀκτωβρίου 2019 (Κυριακή Δ΄ Λουκᾶ). Λκ. 8, 5 – 15.
«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ» Λκ. 8, 5.
Μέ ἀφορμή τήν Εὐαγγελική περικοπή πού ἀκούσαμε σήμερα ἄς κάνουμε μιά βουτιά μέσα στό πέλαγος τῆς μνήμης ὅλων μας. Κι ἐκεῖ μέσα ἀπό τό σκοτεινό βυθό τῶν παιδικῶν μας ἀναμνήσεων νά ἀνασύρουμε ἕνα ὄμορφο κοχύλι καί νά τό φέρουμε στήν ἐπιφάνεια, γιά νά στολιστοῦν οἱ σκέψεις ὁ λόγο μας. Σίγουρα λοιπόν ἀνατρέχοντας πίσω στίς παιδικές μας ἐμπειρίες δέν θά δυσκολευτοῦμε νά θυμηθοῦμε τά ἀνεκλάλητα, τά ποικίλα, ἀλλά καί τά τόσο ἔντονα συναισθήματα πού διακατεῖχαν τήν παιδική μας ψυχή κάθε φορά πού χαρωπά ὁδηγούσαμε τά βήματά μας στό κατηχητικό σχολεῖο.
Ἀνάμεσα στούς θησαυρούς πού πήραμε ἀπό τό κατηχητκό σχολεῖο, θέ ξεχωρίζουμε ἕναν. Πρόκειται γιά μία εἰκόνα. Γιά μία μικρή χάρτινη εἰκονίτσα, πού παρίστανε τόν καλό σπορέα. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος πού περπατοῦσε στό φρεσκοοργωμένο χωράφι. Ἀπό τή μέση του κρεμόταν μία μεγάλη πάνινη σακούλα γεμάτη σπόρο. Μέ τό ἀριστερό του χέρι κρατοῦσε τή σακούλα ἀνοικτή καί ὄρθια, ἐνῶ μέ τό δεξί του ἔπαιρνε σπόρο μέσα ἀπό τή σακούλα καί τόν σκόρπιζε στό χωράφι. Ἀπ’ ὅλη αὐτή τήν εἰκονίτσα, ὅπως καί ἀπό τή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ἐκεῖνο πού ἔκανε ἐντύπωση πάντοτε εἶναι ὁ σπόρος, πού τόσο πλούσια σκορπίζεται πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις. Πρόκειται γιά μία σπατάλη. Γιά μία σπατάλη τοῦ σπόρου, δηλαδή τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ν’ ἀπορεῖ κανείς ἀλήθεια μέ πόσο μεγάλη εὐκολία σκορπίζει ὁ Θεός τό λόγο Του πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις. Σήμερα μάλιστα, πού ζοῦμε σέ μία ἐποχή μέ πλούσια ὀτικοακουστικά μέσα ἐπικοινωνίας.
Σήμερα, πού ἡ τεχνολογία τῆς τυπογραφίας ἔχει κάνει τεράστια ἅλματα πρός τήν τελειότητα. Σήμερα, πού μέ τό πάτημα ἑνός κουμπιοῦ μποροῦν νά ἔρθουν στήν ὀθόνη τοῦ ὑπολογιστῆ εἰκόνες καί πληροφορίες ἀπ’ ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη τῆς γῆς. Σήμερα, λοιπόν, θά ἔλεγε κανείς ὅτι ὁ πάνσοφος Θεός ἐνέπνευσε στούς ἀνθρώπους ὅλη αὐτή τήν τεχνολογική πρόοδο στόν τομέα τῆς ἐπικοινωνίας, γιά νά ἔχουν πιό εὔκολη πρόσβαση στό λόγο Του. Ἑκατοντάδες οἱ ἐκδόσεις τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Πολλές καί πετυχημένες οἱ μεταφράσεις τῶν πατερικῶν κειμένων. Ἀμέτρητα τά βιβλία πού μπορεῖ νά βρεῖ ὁ καθένας πολύ εὔκολα στήν ἀγορά. Κοντά σ’ αὐτά προστίθενται τά πολλά θρησκευτικά περιοδικά, ὁμιλίες, κηρύγματα, ἐκπομπές ἀπό τό ραδιόφωνο καί τήν τηλεόραση, κατηχητκά, ἐκδηλώσεις καί τόσα πολλά ἀκόμη, μέσα ἀπό τά ὁποῖα σκορπίζεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀνεμπόδιστα σ’ ὅλους ἐκείνους πού διψοῦν νά ποτίσουν μ’ αὐτόν τήν ψυχή τους.
Ποιά εἶναι, ὅμως, τά χαρακτηριστικά πού ξεχωρίζουν τό λόγο τοῦ Θεοῦ ἀπ’ ὅλους τούς ὑπόλοιπους λόγους τοῦ κόσμου; Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἔχει τρία βασικά χαρακτηριστικά. Πρῶτον, «οὐ δέδεται». Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέν δεσμεύεται, δέν περιορίζεται, δέν φιμώνεται ποτέ κι ἀπό κανέναν. Στό διάβα τῶν αἰώνων πόσοι καί πόσοι ἰσχυροί τῆς γῆς δέν προσπάθησαν νά βάλουν ἐμπόδια στή σπορά τοῦ θείου λόγου; Αὐτοί ξεχάστηκαν καί λησμονήθηκαν. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅμως, σκορπίστηκε πάντοτε πλούσια
παντοῦ.
Ἡ διάδοσή του εἶναι ἕνα ἀπό τά ἔργα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσο ὑπάρχει ἐκείνη, θά σπέρνεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Κανείς δέν μπορεῖ νά τό ἐμποδίσει αὐτό. «Καί πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέν σταματάει μπροστά σέ πρόσωπα, δέν σκοντάφτει ἐπάνω σέ συμφέροντα, δέν ἐμποδίζεται ἀπό σκοπιμότητες. Ποτίζει τή διψασμένη γῆ μας σάν τήν ἤρεμη καί γόνιμη βροχή, βάζοντας τίς βάσεις γιά τήν πνευματική καρποφορία. Δεύτερον, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι «τομώτερος ὑπέρ πᾶσαν δίστομον μάχαιραν», εἶναι δηλαδή πιό κοφτερός κι ἀπό δίστομο μαχαίρι.
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀληθείας. Ἡ ἀλήθεια, ὅταν λέγεται, πολλές φορές πονάει, ἐπειδή πληγώνει. Πληγώνει, ἐπειδή ἐλέγχει τά σφάλματά μας. Μέσ’ ἀπό τό λόγο τοῦ Θεοῦ μαθαίνουμε τά λάθη μας. Αὐτό, βέβαια, δέν μᾶς ἀρέσει, μᾶς στενοχωρεῖ, διότι ταπεινωνόμαστε. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὅμως, ἀκριβῶς ἐπειδή εἶναι κοφτερός, πρέπει νά χρησιμοποιεῖται ἀπό τούς χειριστές του μέ διάκριση. Νά τόν χρησιμοποιοῦν ὅπως ὁ χειροῦργος τό νυστέρι του. Τό νυστέρι ὁ γιατρός μπορεῖ νά τό χρησιμοποιεῖ γιά ν’ ἀνοίξει μία πληγή, μέσα, ὅμως ἀπό αὐτή τήν πληγή στοχεύει στή θεραπεία τοῦ ἀσθενοῦς.
Ἔτσι καί μέ τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ στήν ἀρχή νά πληγώνει. Δέν πληγώνει ὅμως ἀδιάκριτα. Σκοπό ἔχει πάντοτε νά ἐπιφέρει τή θεραπεία καί τή λύτρωση ἀπό τήν ἁμαρτία. Τρίτον, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι θεόπνευστος. Αὐτό σημαίνει ὅτι δέν εἶναι ἕνα ἁπλό ἀνθρώπινο κατασκεύασμα. Ἔχει ἐπάνω του τή σφραγίδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κατά ἕνα μυστικό τρόπο ὁ Θεός ἐνσκήπτει καί δίνει τήν ἔμπνευση στό φορέα τοῦ λόγου Του, γιά νά τόν μεταφέρει στούς συνανθρώπους του. Κατά ἀνεξήγητο τρόπο ὁ Θεός καθοδηγεῖ τό συγγραφέα ἤ τόν κήρυκα τοῦ λόγου Του, χωρίς ὅμως νά ἐπεμβαίνει στήν ἐλευθερία του.
Γι’ αὐτό δεχόμαστε τό λόγο τοῦ Θεοῦ σάν πολύτιμη παρακαταθήκη τοῦ οὐρανοῦ στή γῆ. Σέ μιά ἐποχή πού ἡ γῆ μας, πεπληρωμένη καί κορεσμένη ἀπό παντός εἴδους ἀγαθά, ἀπό λόγους, λόγια καί πνευματικά δημιουργήματα, ἀναζητάει κάτι αὐθεντικό καί αἰώνιο. Σέ μιά ἐποχή, πού οἱ ἄνθρωποι ψάχνουν αὐτό τό κάτι ἄλλο, γιά νά γεμίσουν τήν ἄδεια ψυχή τους, ἡ Ἐκκλησία ἔχει νά προσφέρει στόν κόσμο τόν αἰώνιο λόγο τοῦ Θεοῦ.
Τό λόγο πού σώζει, πού παρηγορεῖ, πού γιατρεύει καί ἐπουλώνει πληγές. Ἄς ἀνοίξουμε διάπλατα τ’ αὐτιά μας, γιά νά τόν δεχθοῦμε στήν ψυχή μας, καί ἄς ἐναρμονίσουμε τή ζωή μας σύμφωνα μέ τά κελεύσματά του. Γιά νά εἶναι ὁ Θεός ἀνάμεσά μας καί τό χαμόγελο νά εἶναι ὁ σύντροφος τῆς ψυχῆς μας. Ἀμήν.
Πηγή: Ι.Μ. Δημητριάδος & Αλμυρού
