Σάββατο των Ψυχών

του Γαβριήλ Λεπενιώτη

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο, μήπως κάτω απ τους τάφους ανθίζει; κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο μήπως πέρα απ΄ τον θάνατο αρχίζει;

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 Γ. Δροσίνης

Κάθε μέρα της εβδομάδος είναι αφιερωμένη από την Εκκλησία μας σε διαφορετικούς Αγίους έτσι κάθε Σάββατο όταν χτυπά η καμπάνα (εφόσον θα τελεστεί Θεία Λειτουργία) η Αγία μας Εκκλησία τιμά τους κεκοιμημένους αδελφούς μας.

Ιδιαίτερα δε τιμούνται οι κεκοιμημένοι τα δύο Ψυχοσάββατα, που έχει ορίσει η Εκκλησίας μας: το ένα πριν την Κυριακή των Απόκρεω και το άλλο πριν την Κυριακή της Πεντηκοστής.

Περνώντας την πύλη των Κοιμητηρίων, βλέπει κανείς ανάμεσα από τα ψηλά δέντρα (συνήθως κυπαρίσσια) να ξεπροβάλλουν πρόσωπα μέσα από τις φωτογραφίες, τις προτομές και να υψώνονται ολόκληρα κτίσματα πάνω από τους τάφους των κεκοιμημένων.

Η σκέψη του θανάτου μας "φοβίζει", έρχεται ως αστραπή και κεραυνός εν αιθρία. Διακρίσεις δεν κάνει ο θάνατος στη βίαιη αρπαγή μας από τον μάταιο αυτό κόσμο. Αφήνουμε πίσω "φεύγοντας", υποχρεώσεις, εκκρεμότητες και όνειρα που είχαμε κάνει με το μικρό και ταπεινό μας μυαλό. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος που γνωρίζει πότε θα φύγουμε και σύμφωνα με την εμπειρία των Πατέρων της Εκκλησίας μας «αναχωρούμε» όταν η ψυχή μας βρίσκεται στην καλύτερη κατάσταση.

Άνθρωποι που είχαμε περπατήσει και ζήσει μαζί τους μας έρχονται στην μνήμη με πόνο και θλίψη κάνοντας μια βόλτα ανάμεσα στους τάφους. Συγγενικές και φιλικές μορφές που πέρασαν και έφυγαν στην αιωνιότητα αφήνοντας ο καθένας το ιδιαίτερο στίγμα του.

Χρέος μας, ως χριστιανοί, να επισκεπτόμαστε τακτικά τους δικούς μας ανθρώπους που έχουν φύγει από την στρατευόμενη εκκλησία και βρίσκονται στην θριαμβεύουσα. Ας σταθούμε ευλαβικά μπροστά στον τάφο τους, καταγράφοντας ταυτόχρονα όψεις τις ιστορίας της κάθε Πόλης, του κάθε Χωριού ή Συνοικισμού.

Την μνήμη του θανάτου υπενθυμίζει σήμερα η Εκκλησία μας σε όλους εκείνους που θα προσέλθουν να ανάψουν ένα κεράκι στην μνήμη των αγαπημένων τους ανθρώπων στην Εκκλησία.

 Υ.Γ. Βέβαια παρέα με τον θάνατο συμπορεύεται και η εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου, που έχει εξελιχθεί σε επικερδή βιομηχανία.  Αποτελούν σημαντική πηγή εσόδων τα Κοιμητήρια για τις υπηρεσίες που παρέχουν σε επίπεδο ταφής, εκταφής, φύλαξης οστών, καθαρισμού- συντήρησης μνημάτων, άναμμα καντηλιών). Τελευταία επικερδής επιχείρηση η καύση του νεκρού που απαγορεύεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία.