Ο Μητρ. Φιλαδελφείας Μελίτων για τον μακαριστό Μητρ. Πισιδίας κυρό Σωτήριο Τράμπα

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ ΜΕΛΙΤΩΝΟΣ

ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΞΑΜΗΝΙΑΙΟΝ ΙΕΡΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΙΣΙΔΙΑΣ ΚΥΡΟΥ ΣΩΤΗΡΙΟΥ

(Ἀττάλεια, Ἱ.Ναός Ἁγίου Ἀλυπίου, Σάββατον, 10 Δεκεμβρίου 2022)

            Μεταλαβών πάντα τά τοῦ ἐπιγείου τούτου βίου,  ἐν συνεχεῖ  πορείᾳ διακονίας καί προσφορᾶς παιδιόθεν μέχρι τῆς τελευτῆς του ἀπό διαφόρων θέσεων, τόν δρόμον ἀξίως διανύσας, τήν διακονίαν καί προσφοράν του μαρτυρήσας, καταλιπών δέ μνήμην ἀγαθήν καί μαρτύρια θαυμαστά τῆς διελεύσεώς του ἐξ Ἀθηνῶν, ἐκ Νέας Ζηλανδίας, ἐκ Κορέας καί ἐκ τῶν ἡγιασμένων τούτων χώρων τῆς Πισιδίας, ἐπλήρωσε τόν τεθέντα ὑπό τοῦ κυριεύοντος ζώντων καί νεκρῶν Κυρίου ὅρον καί χρονικήν στάθμην καί μετέστη εἰς τά οὐράνια, πλησίον τοῦ Πλάστου του, τόν Ὁποῖον ἠγάπησε περιπαθῶς καί διηκόνησε πιστῶς. Καί ἤδη ἀσφαλῶς «θείας μετέχει ἀμβροσίας ἀξίως».

            Σχών τό προνόμιον νά συνεργασθῶ ἁρμονικῶς ἐν πολλοῖς ἐκκλησιαστικοῖς ζητήμασι μετά τοῦ ἀποιχομένου ἀδελφοῦ ἐπί σειράν ἐτῶν κατά τάς πολλάς ἐπισκέψεις του εἰς τό Ἱερόν Κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας ἐν Ἐπιτροπαῖς καί κατ’ ἰδίαν διά  θέματα ἐμπίποντα εἰς τάς ἀνατεθείσας αὐτῷ κατά καιρούς εὐθύνας, ἔσχον τό προνόμιον καί τήν εὐλογίαν νά παρακολουθήσω τήν ἐνεργόν δραστηριότητα, τάς διαστάσεις τοῦ πνευματικοῦ καί ἐκκλησιαστικοῦ ἔργου του, τήν δημιουργικότητά του,  τό ἦθός του τό ἐκκλησιαστικόν καί τό φρόνημά του τό παραδοσιακόν∙ πρό παντός δέ  τήν πιστότητα καί τήν ἀφοσίωσίν του εἰς τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν, ἐν τῷ κλίματι τῆς ὁποίας ὑπαχθείς ἀπό τοῦ  ἔτους 1974 , τήν  διηκόνησεν ἐπί ἥμισυ περίπου αἰῶνος ἀξίως καί ἐπαινετῶς τῆς  κλήσεώς του.  Ἰδιαιτέρως, ἄς ἐπιτραπῇ ἡ ἀναφορά εἰς  τήν ἀρετήν του, εἰς  τήν διαρκῆ προσευχήν του, εἰς τήν ἀποφασιστικότητα  καί εἰς τήν ἐνεργητικότητά του, νά προβαίνῃ ἀμέσως, ἄνευ τῆς ἐκ τῶν προτέρων ἐξασφαλίσεως τῶν ἐπιτηδείων,  εἰς τήν ὑλοποίησιν βουλῶν καί σχεδιασμῶν του, ὥστε σήμερον νά ἔχῃ καταγράψῃ τήν  ἰδικήν του  λαμπράν ἱστορίαν,  ἰδίᾳ ἐν τῷ   κλίματι τοῦ  Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐν Κορέᾳ καί ἐν τῇ Ἐπαρχίᾳ ταύτῃ τῆς Πισιδίας.

            Τυγχάνει μεμαρτυρημένον, ὅτι ἀμφότεραι αἱ Ἱεραί Μητροπόλεις Κορέας καί Πισιδίας ἀνηρτήθησαν ἐκ τῆς «στάκτης» αὐτῶν, χάρις εἰς τόν μακαριστόν Σωτήριον, καί ἀποτελοῦν σήμερον καυχήματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ  Πατριαρχείου μας, στέφανος καί δόξα του, ὀφειλομένη εἰς τόν ὑπέρ οὗ τά ἱερά ταῦτα μνημόσυνα προσευχῆς καί μνήμης τῆς  προσφορᾶς του καί τῆς  ἐν γένει «θεοπρεποῦς πολιτείας» του,  ἐπιτελοῦνται ἐν τῷ ἰδίῳ αὐτοῦ τόπῳ, τῷ Ἱερῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Ἀλυπίου, δεομένων πάντων τῶν «πολυμερῶς καί πολυτρόπως» εὐεργετηθέντων, ὅπως ὁ ἀείμνηστος «ἐποπτεύῃ ἐν οὐρανοῖς τήν ἀΐδιον δόξαν καί τήν ἀπόρρητον θείαν αἴγλην», προσευχόμενος ὑπέρ τῆς ἀπορφανισθείσης κληρουχίας του τόσον ἐν Κορέᾳ ὅσον καί ἐνταῦθα.

            Ἡμεῖς σήμερον ἁπλῶς διαπιστοῦμεν, θαυμάζομεν, καί ἀπολαμβάνομεν ἐν προσευχῇ τά ἐπιτεύγματα τοῦ ἀδελφοῦ, τά ὁποῖα κηρύττουν  τά  ἐν Κορέᾳ καί Πισιδίᾳ πνευματικά αὐτοῦ τέκνα.  Οἱ ἐκλεκτοί διάδοχοι του: τό πνευματικόν ἀνάστημά του, ὁ προσφιλής ἀδελφός ἅγιος Κορέας κύριος Ἀμβρόσιος, ὁ ἐπί  τοῖς ἴχνεσι τοῦ μακαριστοῦ ἀξίως καί κατά πάντα ἐπιτυχῶς πορευόμενος∙ καί ὑμεῖς, ἀδελφέ ἅγιε Πισιδίας κύριε Ἰώβ, ἐνταῦθα, ὁ κληθείς ἐπί τῆς θείας ταύτης φυλακῆς, τήν ὁποίαν ἀνέστησε καί συνετήρησε τῇ συμπαραστάσει καί τοῦ προσφιλοῦς ἀδελφοῦ ἁγίου Εὐδοκιάδος κυρίου Ἀμβροσίου καί  τῶν ὑπό τοῦ  ἰδίου κατασταθέντων εὐλαβῶν κληρικῶν, καί παρέδωκεν ὑμῖν τε καί ἡμῖν, πρωτίστως  δέ εἰς τόν κυρίαρχον   Ἁγιώτατον Ἀποστολικόν καί Πατριαρχικόν Οἰκουμενικόν Θρόνον, ὡς «θησαυρόν ἀσύλλητον»,  ὁ καλῶς ἀθλήσας πεφιλημένος ἀδελφός κυρός Σωτήριος.

            Ὄντως τά ἐπιτεύγματά του κηρύττουν ἡ μεγίστη καί ἱστορική Ἐπαρχία τῶν Πισιδέων καί ὁ ἐνταῦθα ἐκ πάσης φυλῆς καί γένους καί γλώσσης  ἐγκατασταθείς καί ἐγκαταβιῶν  Ὀρθόδοξος λαός τοῦ Θεοῦ∙ ἡ σχετικῶς νεοσύστατος Ἱερά Μητρόπολις Κορέας καί τά νεόφυτα στελέχη καί τέκνα αὐτῆς, τά προσελθόντα ἑκουσίως εἰς τήν ἁγίαν  καί ἀμώμητον καί ἄχραντον ἡμῶν  Ὀρθοδοξίαν∙ καί «πᾶσα Ὀρθόδοξος πατριά»,  ἀλλά καί ἡ Ἱερά Μονή Θείας Μεταμορφώσεως……, Κορέας, τό κατ’ ἐξοχήν πόνημα αὐτοῦ, ἐν τῇ ὁποίᾳ κατά τά τελευταῖα ἔτη  τῆς ζωῆς του ἐν ἑσπέρᾳ καί πρωΐ καί μεσημβρίᾳ, ἐν νυκτί καί ἡμέρᾳ καί ἐν παντί καιρῷ, μέ τό ἁπλοῦν ἐπιτραχήλιόν του ἱερούργει προσφέρων τήν ἀναίμακτον Θυσίαν∙ ἐδέχετο τήν ἐξομολόγησιν πολλῶν∙  ἀνέπαυε  «τούς ἐν τῷ σκότει τῶν θλίψεων κεκακωμένους»∙ ὁδηγῶν  καί καθοδηγῶν αὐτούς «πρός φωτισμόν εὐφροσύνης»∙ καί, ἐν γένει, ἐτέλει καθ’ ἑκάστην ἁπάσας τάς ἀκολουθίας τοῦ  Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου καί τῆς καθεστηκυίας παρ’ ἡμῖν τάξεως∙ καί ὅπου ἀναπαύεται τό γεηρόν του σῶμα, καιομένης ἐπί τοῦ τάφου του ἀκοιμήτου κανδήλας, ὅπως  ὁ ἴδιος ὑπῆρξε κανδήλα καιομένη καί οὐδέποτε σβενομένη, καί λύχνος λάμπων καί δημιουργῶν ἀληθῶς «τερατουργήματα ἀληθείας καί ζωῆς», διά νά χρησιμοποιήσω λόγιον τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου.

            Ἐν γένει ὑπῆρξεν ὁ μακαριστός «ὅλος καθάρσιος, ἀκήρατος πνεύματι, Χριστῷ προσάγων θυσίαν ἄμωμον, τήν εἰλικρινῆ καί εὐπρόσδεκτον, ὡς Ἀρχιερεύς…», ὅθεν ὑπάρχει «ἀληθῶς» τῆς τοπικῆς ταύτης «Ἐκκλησίας προστάτης καί ὑπέρμαχος» ὡς μύστης Θεοῦ τῆς χάριτος.