Ο Άγιος Σπυρίδων και η Άρτα (Μέρος Γ΄) Παύλου Φωτίου - Τέως Ραββίνου τῆς Ἰσραηλινῆς Κοινότητος Άρτης

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΜΟΥ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΝ

Παύλου Φωτίου- Τέως ραββίνου τῆς Ἰσραηλινῆς κοινότητος Αρτης

«Μεσσίαν… ὃν ἔγραψεΜωυσῆς τῷ Νόμω καὶ οἱ Προφῆται, εὐρήκαμεν,  Ἰησούν  τὸν υἱὸν τοῦ Ἰωσὴφ τον απὸ Ναζαρέτ». (Ἰωάν. ἃ’ 46)

Πρόλογος

Ἴσως σᾶς εἶναι γνωστὸν ἀπὸ τὰς ἐφημερίδας τὸ πρὸ δεκαετίας, χάριτι Κυρίου, λαβὸν χώρα εἰς ἐμὲ καὶ τὴν οἰκογένειάν μου μέγα γεγονός, ἴσως ὅμως καὶ ὄχι. Πρόκειται περὶ τῆς ἐπιστροφῆς μᾶς εἰς Χριστὸν καὶ τῆς βαπτίσεώς μας κατὰ τὴν ἑορτὴν τῆς Πεντηκοστῆς το ἔτος 1952 εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν τῆς Ἄρτης, τόσον ἐμοῦ, ὅσον καὶ ὁλοκλήρου της οἰκογενείας μου.

Δὶ’ ἐμὲ καὶ τὴν οἰκογένειάν μου τοῦτο ἀποτελεῖ μέγαν σταθμὸν στὴ ζωή μας, δ’ἰ αὐτὸ πάντα εὐχαριστοῦμεν τὸν Θεόν, διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ καὶ Θεοῦ ἠμῶν, διὰ τὴν χάριν καὶ τὴν τιμὴν ποὺ ἔκαμε εἰς ἠμᾶς, ὥστε νὰ μᾶς καλέση μὲ τὸν τρόπον Τοῦ εἰς σωτηρίαν.

Ἡ εὐγνωμοσύνη μας πρὸς Αὐτὸν ὡς καὶ ἡ ὑποχρέωσίς μας πρὸς τοὺς συνανθρώπους μᾶς εἶναι μεγάλη, κατ’ ἐξοχὴν δὲ εἰς τοὺς ἀδελφούς μας Ἰσραηλίτας, οἵτινες παρερμηνεύοντες τὰς Ἁγίας Γραφᾶς ἀπορρίπτουν μετὰ πείσματος καὶ μίσους τὸν ἤδη ἐλθόντα Μεσσίαν Χριστόν, Ὃν οἱ πατέρες ἠμῶν παρέδωσαν εἰς κρίμα θανάτου, καὶ ὁ Πατὴρ Αὐτοῦ ἀνέστησεν τὴν τρίτην ἡμέραν  ἐκ νεκρῶν κατὰ τὰς Γραφᾶς.

Μάλιστα, ἰδιαιτέρως καὶ κατ’ ἐξαίρεσιν δι’αὐτοὺς γράφω τὸ βιβλιαράκι τοῦτο, ἴνα διευκολύνω αὐτοὺς διὰ τῶν Ἁγίων Γραφῶν μήπως θελήσουν καὶ πιστέψουν καὶ δεχθοῦν ὡς Σωτήρα τῶν τὸν Ἰησοῦν, Ὅστις πλέον μέλλει νὰ ἔλθη οὐχὶ ἴνα σώση ἀλλ’ ἴνα κρίνη ζώντας καὶ νεκρούς.

Παῦλος Φωτίου

ΜΕΡΟΣ Α’

ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΜΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Ἀπὸ τὸ ἔτος 1930 περίπου διάβαζα τὴν Ἁγίαν Γραφήν, τόσον εἰς τὴν Ἑβραϊκὴν γλώσσαν, ὅσον καὶ εἰς τὴν Ἑλληνικήν. Ἀφοῦ ὅμως πέρασε καιρὸς καὶ ἐν τῷ μεταξὺ ἀνέλαβον καὶ ὡς ἐπίτροπος τῆς Συναγωγῆς μᾶς εἶχα τὴν εὐκαιρίαν νὰ διαβάζω περισσότερον αὐτὴν καὶ νὰ κατανοῶ καὶ περισσότερα. Ἐκεῖ πάντως ποὺ ἐδυσκολευόμην ἦτο τὸ πρόσωπον τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἰς τὸ σημεῖον αὐτὸ συναντοῦσα δυσκολίαν νὰ διακρίνω εἰς τοὺς προφήτας, τοὺς ψαλμοὺς καὶ τὴν πεντάτευχον τὸν Μεσσίαν Ἰησοῦν.

Πάντως πέρασαν ἀρκετὰ χρόνια, ὅπου τέλος ἦλθε ἡ τελευταία μας καταστροφὴ παρὰ τῶν Γερμανῶν καὶ ἀφοῦ ἐπεῖγα ὅμηρος εἰς τὴν Γερμανίαν καὶ ἐπέστρεψα, ὡς φαίνεται, εἶδεν ὁ Θεὸς τὴν προσπάθειάν μου εἰς τὴν ἔρευναν τῶν Ἁγίων Γραφῶν καὶ ἑξαπέστειλεν καὶ εἰς ἐμὲ τὸ Πνεῦμα Τοῦ τὸ Ἅγιόν του συνιέναι τὰς Γραφᾶς. Καὶ κατὰ τὸ ἔτος 1952 μίαν των ἡμερῶν αὐτοῦ ἀπεφάσισα νὰ γίνω ὡς νήπιον εἰς τὰς φρένας μὴ παραδεχόμενος πλέον τὰς ψευδεῖς παραδόσεις τῶν πατέρων ἠμῶν, καὶ ἐδέχθην τὸν Ἰησοῦν ὡς τὸν Μεσσίαν καὶ Λυτρωτὴν τῆς ἀνθρωπότητας ὁλοκλήρου καὶ ἐμοῦ, ὡς τὸν διέκρινα πλέον εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφήν, προερχόμενον ἐκ τῆς οἰκογενείας τοῦ Δαυὶδ καὶ τῆς ρίζης Ἰεσσαί. (Α’ Βασ. 16,2)

Ἐννόησα δὲ αὐτὸ μόλις ἀπέρριψα τὰς βλασφήμους παραδόσεις τῶν πατέρων μας, διὰ τῶν ὁποίων βλασφήμουν τὴν Θεομήτορα ὡς μίαν κοινὴν γυναίκα (μὴ γένοιτο Κύριε!) ὡς καὶ τὸν Σωτήρα μᾶς Χριστὸν ὡς νόθον, καὶ διαστρέφοντα, δῆθεν, τὸν Μωσαϊκὸν Νόμον καὶ τὸν τότε λαὸν τοῦ Ἰσραήλ. Ὅταν λέγω ἀπέρριψα τὸν ραββινικὸν νόμον, ὃν συνέταξαν οἱ γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι, ὡς ἄλλοι Ἄνναι καὶ Καϊάφαι, καὶ ὄλας τὰς συκοφαντίας κατ’ αὐτοῦ ὡς ψευδεῖς καὶ ἀντιθέτους των Ἁγίων Γραφῶν, τότε εἶδα φῶς καὶ διέκρινα τὸν Ἰησοῦν εἰς τὴν ΠαλαιὰνΔιαθήκην.

Πάντως θὰ παραθέσω κατὰ σειρὰν εἰς τὴν συνέχειαν τὰς περικοπᾶς τῆς Ἁγίας Γραφῆς ποὺ μὲ διεφώτισαν εἰς ἀνεύρεσιν τοῦ Μεσσίου Ἰησοῦ.

ΤΡΙΑΣ Ο ΘΕΟΣ

1) Τὸ πρώτον ἐδάφιον τῆς Γενέσεως τοῦ πρώτου κεφαλαίου ὅπου λέγει «Ἐν ἀρχὴν ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν». Αὐτὸ εἰς τὴν ἑβραϊκήν το διαβάζουμε ἐμεῖς «Μπερεσὺθ μπαρὰ ἐλωὴμ» δηλαδὴ εἰς τὴν ἀρχὴν ἐπλασεν ὁ Θεός. Ἡ λέξις ὅμως «ἐλωὴμ» εἶναι εἰς τὸν πληθυντικὸν ἀριθμὸν καὶ ἐξηγεῖται «Θεοί». Δὲν γράφει «ἐλόα»  οὔτε «ἒλ» ποὺ εἶναι εἰς τὸν ἑνικὸν ἀριθμὸν ὡς ἀκούομεν τὸν Ἰησοῦν εἰς τὴν προσευχὴν τοῦ εἰς τὸν Σταυρὸν λέγοντα «Ἠλὶ ἠλί, λαμὰ σαβαχθανὶ» (Ματθ. ΚΖ 4,6) τουτ’ ἐστί, «Θεέ μου, Θεέ μου,  ἰνατὶ μὲ ἐγκατέλειπες;» Ἀκούομεν καὶ βλέπομεν ὁ Χριστός, τὸ δεύτερον πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος, νὰ φωνάζει εἰς τὸν Πατέρα Του.

2) Τὸ 26ον ἐδάφιον τοῦ ἰδίου κεφαλαίου τῆς Γενέσεως ὅπου ἐβραϊστὶ λέγει «Ναασὲ ἀδὰμ μπετσαλμένου» δηλαδὴ «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ’ὁμοίωσιν». Εἰς αὐτὴν τὴν περίπτωσιν διέκρινα τὴν ὕπαρξιν δευτέρου προσώπου, τοῦ Υἱοῦ, πρὸς τὸν ὁποῖον ὁμιλεῖ ὁ Πατὴρ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τὴν ὁποίαν πολὺ σωστὰ ἔχει διατυπώσει εἰς τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως τὸ «Πιστεύω» ἡ Α’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος εἰς τὸ δεύτερον αὐτῆς ἄρθρον διὰ τῶν ἑξῆς: «… Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ Πατρός  γεννηθέντα πρὸ πάντων των αἰώνων». Εἰς τὸ ἐδάφιον αὐτὸ λοιπὸν διέκρινα ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ἔχουν δίκαιον καὶ ἐμεῖς πλάνην. Διότι εἰς ποῖον ὠμίλησεν ὁ Θεὸς προτοῦ νὰ πλάση τὸν Ἀδάμ, ἐὰν ὁ Χριστός, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν ὑπῆρχεν ὡς ὑποστηρίζουν;

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ

3) Τὸ 40ον κεφάλαιον τῆς Γενέσεως στίχος 8-10 ὅπου ἀναφέρεται ἡ Γενεαλογία τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὴν φυλὴν τοῦ Ἰούδα τοῦ υἱοῦ Ἰακώβ. Εἰς τοὺς τρεῖς αὐτοὺς στίχους, παρουσιάζεται ἡ Ἁγία Τριὰς καὶ εἰς τὸν 10ον στίχον, ἀναφέρεται σαφῶς περὶ τοῦ Ἰησοῦ ἔχων οὕτω: «Οὐκ ἐκλείψει ἄρχων ἐξ Ἰούδα, καὶ ἡγούμενος ἐκ τῶν μηρῶν αὐτοῦ, ἕως ἂν ἔλθη τὰ ἀποκείμενα αὐτῶ, καὶ αὐτὸς προσδοκία τῶν ἐθνῶν». Αὐτὸ κατὰ τοὺς 70 μεταφραστᾶς. Εἰς τὸ ἑβραϊκὸν διαβάζω οὕτω: «Δὲν θέλει ἐκλείψει τὸ σκῆπτρον ἐκ τοῦ Ἰούδα, οὐδὲ νομοθέτης ἐκ μέσου των ποδῶν αὐτοῦ, ἐωσοῦ ἔλθη ὁ ΣΗΛΟ∙ καὶ εἰς αὐτὸν θέλει εἶσθε ἡ ὑπακοὴ τῶν λαῶν». Ποιὸς λοιπὸν εἶναι ὁ Σηλῶ; Ἀσφαλῶς ὁ ἀπεσταλμένος Χριστὸς ποὺ εἰς Αὐτὸν πρέπει νὰ ὑπακούσουν ὅλοι οἱ λαοί, ὡς ἄλλωστε τὸ βεβαιώνει αὐτὸ ὁ Μωυσῆς εἰς τὸ Δευτερονόμιον, γράφων οὕτω: «Προφήτην ἐκ μέσου σου θέλει ἀναστήσει εἰς σὲ Κύριος ὁ Κύριος ὁ Θεός σου ἐκ τῶν ἀδελφῶν σου, ὡς ἐμὲ αὐτοῦ θέλετε ἀκούει» (κεφ. ΙΗ’ 15) καὶ πιὸ κάτω ἐπαναλαμβάνει καὶ προσθέτει∙ «Προφήτην ἐν μέσω τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν θέλω ἀναστήσει εἰς αὐτούς, ὡς σέ, καὶ θέλω βάλει τοὺς λόγους μου εἰς τὸ στόμα αὐτοῦ, καὶ θέλει λαλεῖ πρὸς αὐτοὺς πάντα ὅσα ἐγὼ προστάζω εἰς αὐτὸν» (ἐδαφ. 18). Πῶς λοιπὸν νὰ μὴ πιστέψω εἰς αὐτὸν τὸν (Προφήτην) ποὺ ἔδωσε ὁ Θεός, τὸν Ἰησοῦν, ὅστις ἐπραγματοποῖησε τὴν προφητείαν ταύτην καθ’ ὁ οὐδὲν ἐπραξεν ἢ ἐλάλησεν Αὐτός, εἰμὶ ὁ Πατὴρ δι’ Αὐτοῦ, ὡς διαβάζομεν εἰς τὸν Ἰωάννην (Ἰδ’ 8-11) «Λέγει αὐτῶ Φίλιππoς, Κύριε, δεῖξον ἠμὶν τὸν πατέρα καὶ ἀρκεῖ ἠμίν. Λέγει αὐτῶ ὁ Ἰησοῦς: τοσούτον χρόνον μεθ’ ὑμῶν εἴμι, καὶ οὐκ ἔγνωκας μέ, Φίλιππε; ὁ ἐωρακῶς ἐμὲ ἐώρακε τὸν πατέρα. Καὶ πῶς σὺ λέγεις, δεῖξον ἠμὶν τὸν πατέρα; οὐ πιστεύεις ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί ἐστι; τὰ ρήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ἠμίν, ἀπ’ ἐμαυτοῦ οὐ λαλῶ. Ὁ δὲ πατὴρ ὁ ἐν ἐμοὶ  μένων αὐτὸς ποιεῖ τὰ ἔργα. Πιστεύετε μοὶ ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ  καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί». Καὶ ἀλλοῦ ἐδιάβασα ὅτι εἶπε∙ «Ἐγὼ ἐξ ἐμαυτοῦ οὐκ ἐλάλησα,, ἀλλ’ ὁ πέμψας μὲ πατὴρ αὐτὸς μοὶ ἐντολὴν ἔδωκε τί εἴπω καὶ τί λαλήσω… ἃ οὒν λαλῶ ἐγώ, καθὼς εἴρηκε μοὶ ὁ πατήρ, οὕτω λαλῶ». (Ἰωάννης ιβ’ 49-50)

Καὶ διαβάζω ἀκόμη εἰς τὸ Δευτερονόμιον∙ «Καὶ ὁ ἄνθρωπος ὅστις δὲν ὑπακούσει εἰς τοὺς λόγους μου, τοὺς ὁποίους αὐτὸς θέλει λαλήσει ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐγὼ θέλω ἐκζητήσει τούτο παρ’ αὐτοῦ» (ἐδάφιον 19) καὶ διακρίνω εἰς τὰ λόγια αὐτὰ τὸν Θεὸν Πατέρα ὅπου θὰ ὁμιλήση διὰ τοῦ Ἰησοῦ καὶ πιστεύω ἀπολύτως εἰς αὐτό, διότι βλέπω ὅτι τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Μωυσέως τὰ ἐπραγματοποίησεν ὅλα ὁ Ἰησοῦς, ὅπως διαβάζω εἰς τὴν Κ. Διαθήκην (τὸ Εὐαγγέλιον).

Αὐτὰ ἄλλωστε ποὺ γράφει ὁ Μωυσῆς εἰς τὸ Δευτερονόμιον τὰ ἐζήτησαν οἱ Ἰσραηλίται εἰς τὸ ὅρος Σινὰ καθ’ ἡμέραν ἐδόθη εἰς αὐτοὺς ὁ Νόμος, εἰπόντες μετὰ τὴν λιποθυμίαν των νὰ στείλη ὁ Θεὸς προφήτην νὰ τοὺς διδάσκει καθ’ ἑκάστην, πράγμα ποὺ ἔγινεν διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, Ὅστις ἐδίδασκεν καθημερινῶς εἰς τὰς συναγωγᾶς (βλέπε Ματθ. δ’ 23, Μάρκος α’ 39, Λουκᾶς δ’ 44, Ἰωάννης ἰη’ 20) καὶ ἀπὸ νεαρῆς ἀκόμη ἡλικίας εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Σολωμόντος (βλ. Ἰωάν. β’ 41-52) ἐπραγματοποίησεν τὴν Γραφὴν αὐτήν. Ἀλλ’ αὐτοὶ οὐ κατενόησαν  τὰς Γραφᾶς καὶ ἐζήτησαν τὸν διὰ Σταυροῦ θάνατόν Του, ὅπερ καὶ ἔγινεν ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου καὶ Ἄννα καὶ Καϊάφα ἀρχιερέων.

4) Τὸ ἕβδομον κεφάλαιον τοῦ Ἠσαϊου, στίχος 14, καὶ ποὺ ὁμιλεῖ ὁ Προφήτης διὰ τὴν ἐνσάρκωσιν τοῦ θείου Λόγου, λέγων∙ «Θέλει στήσει Κύριος σημεῖον (θαῦμα)∙ ἰδοὺ ἡ Παρθένος ἐν γαστριἔξει καὶ τέξεταιυἱὸν καὶ καλέσουσιν τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ». Ὅταν λοιπὸν διάβασα αὐτό, εἶδα τὸ θαῦμα τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας. Πιστοποίησα τὴν πραγματοποίησην τῶν λόγων τοῦ Παύλου λέγοντος∙ «Μέγα ἐστι τὸ τῆς εὐσεβείας μυστήριον∙ Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκὶ» (Α’ Τιμ. γ’ 16) ὡς καὶ τῶν τοῦ ἀγγέλου λεχθέντων εἰς τὸν Μνήστορα Ἰωσήφ, ὅταν διενοήθη λάθρα ἀπολύσαι τὴν Μαριάμ: «Τὸ γὰρ ἐν αὐτὴ γεννηθὲν ἐκ Πνεύματος ἐστὶν Ἁγίου» καὶ πάλιν το∙ «Τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν ἴνα πληρωθῆ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ προφήτου λέγοντος∙ «ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρι ἔξει καὶ τέξεται υἱὸν καὶ καλέσουσιν τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουὴλ» τοῦ Ἠσαϊου, «ὁ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἠμῶν ὁ Θεὸς» (Ματθαῖος α’ 22-23)

Ὅταν λοιπὸν ἐδιάβασα, τόσον τὸν Ἠσαΐα, ὅσον καὶ τὸν Εὐαγγελιστὴν Ματθαῖον, εἶδα ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ προφητευθεῖς καὶ ἐπ’ ἐσχάτων των ἡμερῶν σαρκωθεῖς καὶ γεννηθεῖς Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπίστευσα εἰς Αὐτόν.

Ἀκόμη μὲ ἐβοήθησε εἰς τὸ νὰ πιστέψω, ὅτι πράγματι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Μεσσίας, ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Θεοδόχου Συμεών, ὅστις εἰς ἡλικίαν περίπου 240 ἐτῶν, διότι ὡς ἑρμηνευτῆς τῆς Βίβλου (εἰς ἐκ τῶν 72 ἑρμηνευτῶν) ἐπὶ Πτολεμαίου καὶ ἀπιστήσας ἀναφορικῶς μὲ τὴν πραγματοποίησιν αὐτοῦ του ἐδαφίου τοῦ Ἠσαϊοῦ, (Γ’ 14) εἶχε ὑπόσχεσιν ἀπὸ τὸν Θεὸν ὅτι δὲν θὰ ἀποθάνη ἐὰν δὲν ἰδῆ πραγματοποιούμενον τοῦτο∙ «Καὶ ἰδοὺ εἰς ἄνθρωπος ἐν Ἱερουσαλὴμ (γράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς) ὢ ὄνομα Συμεών, καὶ ὁ ἄνθρωπος οὗτος δίκαιος καὶ εὐλαβής, προσδεχόμενος παράκλησιν τοῦ Ἰσραήλ, καὶ Πνεῦμα ἣν Ἅγιον ἐπ’ αὐτοῦ καὶ ἣν αὐτῶ κεχρησμένον ὑπὸ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου μὴ ἰδεῖν θάνατον πρὶν ἡ ἰδῆ τὸν Χριστὸν Κυρίου». Καὶ πράγματι, ἦλθεν ἐν τῷ πνεύματι εἰς τὸ ἱερὸν ὅταν ἐγεννήθη ὁ Χριστὸς καὶ τὸν ἔφερον οἱ γονεῖς Τοῦ κατὰ τὸν Νόμον (Λευιτικὸν ΙΒ’ 2-8, Ἔξοδος ΙΓ’ 2-12) διὰ τὸν καθαρισμὸν καὶ ἐδέχθη εἰς τὰς ἀγκάλας τοῦ τὸν Χριστὸν καὶ εἶπεν: «Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμα σου ἐν εἰρήνη∙ ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, ὃ ἠτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων των λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψην ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ τοῦ Ἰσραὴλ» (Λουκᾶς Β’ 22-32).

Αὐτὸ δι’ ἐμὲ ἦτο μέγα βοήθημα καὶ σᾶς τὸ τονίζω διότι, ἐὰν ὁ Χριστὸς ἦτο νόθος υἱός, ὡς ὑποστηρίζει τὸ Ταλμοὺδ (ραβιννικὸς νόμος), πῶς ὁ Συμεὼν τὸν ἐδέχθη μιὰ καὶ ὁ Νόμος λέγει ὅτι δὲν ἐπιτρέπεται νόθος υἱὸς νὰ εἰσέλθη εἰς τὸν Ναὸν μέχρι δεκάτης γενεᾶς; Προσοχὴ λοιπόν, διότι εἶναι πλάνη αὐτὸ καὶ βλασφημία.

5) Ὁ 2ος ψαλμός, ὅστις ἀναφέρει τὴν ἀποστασίαν τῶν ἀνθρώπων ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

«Διατὶ (λέγει) ἐφρύαξαν τὰ ἔθνη καὶ οἱ λαοὶ ἐμελέτησαν μάταια; Παρεστάθησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ὁμού, κατὰ τοῦ Κυρίου, καὶ κατὰ τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ αὐτοῦ, λέγοντες∙ «Ἃς διασπάσωμεν τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν, καὶ ἃς ἀπορρίψωμεν ἀφ’ἠμῶν τὰς ἁλύσεις αὐτῶν». (Ψαλμ. Β’ 1-3). Τὰ ὁποῖα ἐπραγματοποιήθησαν ἐναντίον τοῦ Ἰησοῦ ἐκ μέρους τῶν πατέρων μας, τῶν Γραμματέων καὶ τῶν Φαρισαίων καὶ τοῦ Πιλάτου του τότε κυβερνήτου καὶ κατακτητοὺ τῶν Ἱεροσολύμων, οἵτινες συμβούλιον ἐποίησαν καὶ ἐσταύρωσαν Αὐτόν, ἴνα ἁπαλλαγῶσιν ἐξ Αὐτοῦ. Ἀλλὰ ἡ ὑπόθεσις τοῦ Χριστοῦ δὲν ἦτο μέχρι τοῦ Σταυροῦ, ὅπου ἔβλεπον αὐτοί, ἀλλὰ καὶ πέραν αὐτοῦ. Δι’ αὐτὸ καὶ ὁ ψαλμωδὸς συνεχίζων λέγει: «Υἱός μου εἶσαι σύ∙ γῶ σήμερον σὲ ἐγέννησα ζήτησον παρ’ ἐμοῦ, καὶ θέλω σοὶ δώσει τὰ ἔθνη κληρονομίαν σου καὶ ἰδιοκτησία σου τὰ πέρατα τῆς γῆς» (Ψαλμ. Β’ 7-8).

Δηλαδὴ μετὰ τὴν ἀνάστασίν Του τὸ ὄνομά Του θὰ γίνη πιστευτὸν εἰς ὅλον τὸν κόσμον, κατὰ τὸ «ἐδόθη μοὶ πάσα ἐξουσία ἐν οὐρανῶ καὶ ἐπὶ γῆς» (Ματθ. ΚΗ’ 18). Ὥστε μὲ βάση αὐτὰ δὲν ἦτο δυνατὸ νὰ μὴ πιστεύσω ὅτι ὁ Χριστὸς ἦτο ὁ Μεσσίας.

6) Ἡ σταυρικὴ θυσία τοῦ Ἰησοῦ, ἡ ὁποία σταυρικὴ θυσία τοῦ Ἰησοῦ ὑπάρχει εἰς τὸν προφήτην Ἠσαΐαν εἰς τὸ ΝΓ’ κεφάλαιον.

Διότι τὶς θὰ δυνηθῆ νὰ ἀμφισβητήση ὅτι ὁ Χριστός, ὁ φερόμενος ὡς ἄκακον ἀρνίον ἐνώπιόν του Πιλάτου, τῶν Γραμματέων καὶ Φαρισαίων ἀμίλητος, καὶ ἐνώπιον των ἀρχόντων διὰ τὰς ἁμαρτίας ἠμῶν, καὶ ποὺ ἐσταυρώθη μεταξύ των κακούργων δὲν εἶναι ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ.

7) Μία προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἔκαμε ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ καὶ ποὺ ἔχει γραφὴ 1000 χρόνια πρὸ Χριστοῦ διὰ τοῦ Δαυὶδ εἰς τὸν 22ον ψαλμὸν ὡς ἑξῆς: «Θεέ μου, Θεέ μου, διὰ τί μὲ ἐγκατέλειπες» (ψάλ. ΚΒ’ 1) καὶ (Ματθ. ΚΗ’ 46) καὶ ἐν συνεχεία μία ἄλλη λεπτομέρεια ποὺ γράφεται εἰς τὸν ἴδιον ψαλμὸν «ἐτρύπησαν τὰς χείρας μου καὶ τοὺς πόδας μου» (στίχος 6) καὶ ποὺ διαβάζομεν ὅτι ἔλαβε χῶραν εἰς τὸν Ἰησοῦν (βλ. Ματθ. ΚΖ’ 35). Καὶ ἀκόμη τὸ «Διεμερίσθησαν τὰ ἱμάτια μοὺ  εἰς ἑαυτοὺς καὶ ἐπὶ τὸν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον» (στίχ. 18) βλέπε καὶ (Λουκᾶς ΚΓ’ 34) ὅπου αὐτὰ ἔγιναν ὅλα εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ. Πῶς νὰ μὴ πιστέψω ὅτι εἶναι ὁ Μεσσίας;

Καὶ ἕνα ἀκόμη ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὴν ἀμοιβὴ τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Υἱὸ ποὺ τὸ λέγει καὶ τὸ κάμνει. Δηλαδὴ εἰς ἀντικρυσμα ὅλων αὐτῶν ποὺ θὰ σοῦ κάμουν ἐγὼ θὰ σὲ ἀναστήσω. «Διότι δὲν θέλεις ἐγκαταλείψει τὴν ψυχή μου ἐν τῷ ἅδη, οὐδὲ θέλεις ἀφήσει τὸν Ὅσιόν σου νὰ ἰδεῖ διαφθορὰν» (ψαλ. 16,10) καὶ ἐν συνεχεία πιστεύω εἰς τὴν ἀναστασιν τοῦ Ἰησοῦ, διότι καὶ πάλι διαβάζω εἰς τὸν ψαλμόν το∙ «Εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίω μου∙ κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θέσω τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου» (ψάλ. ΡΘ’ 1).

Πῶς λοιπὸν νὰ πιστεύψω τὰ ψεύδη τῶν Ραββίνων, ὅτι δῆθεν ἐκλάπη ὁ Ἰησοῦς καὶ οὐχὶ ἀνέστη, ἀφοῦ ὁ Δαυὶδ προφητεύει, τόσο τὴν ἀνάστασιν, ὅσον καὶ τὴν ἀνάληψιν αὐτοῦ;

Ἀκόμη, πῶς νὰ μὴ πιστέψω εἰς τὴν ἀνάληψιν τοῦ Ἰησοῦ ἀλλὰ εἰς τὴν κλοπὴν Αὐτοῦ,ἀφοῦ καὶ μετὰ τὴν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ εὑρέθησαν τὰ ὀθόνια καὶ τὸ σουδάριον τὰ ὁποῖα ἤσαν κολλημένα εἰς τὸ σῶμα Του, μὲ εἰδικὸν μίγμα κολλητικὸν ὡς ἐσυνήθιζον οἱ τότε νὰ ἐνταφιάζουν; Πῶς νὰ μὴν παραδεχθῶ λοιπὸν τὴν Ἀνάστασιν, ἀφοῦ ὡς Παντοδύναμος Θεὸς ἄφησε τὸν Τάφο κενὸ καὶ τὰς ἀποδείξεις τῆς Ἀναστάσεώς Του;

Τὸν ἐπίστευσα λοιπὸν ὡς γεννηθέντα, σταυρωθέντα, ἀναστάντα, ἀναληφθέντα εἰς οὐρανοὺς καὶ ὅτι θὰ ἔλθη πάλιν κρίναι ζωντας καὶ νεκροὺς καὶ ἀλλοίμονον εἰς ἐκείνους ποὺ δὲν τὸν ἐδέχθησαν.

Ἐν ἀκόμη σοβαρὸν ζήτημα ποὺ ἐβοήθησεν εἰς τὴν ἐπιστροφήν μου εἰς Χριστὸν εἶναι τὸ χρῆμα. Τὸ χρῆμα τὸ ὁποῖον διέθεσαν καὶ διαθέτουν ἀκόμη οἱ ἐχθροί του Χριστοῦ, διὰ νὰ μὴ διαδοθῆ ἡ ἔλευσίς Του, ἡ σταύρωσίς Του, ἡ ἀνάστασίς Του, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὰ ὁποῖα θὰ διετίθεντο διὰ τὴν ἀγορὰν τοῦ ἀγροῦ τοῦ κεραμέως, διότι ἦτο ἀξίας ἀθώου αἵματος τὸ ὁποῖον χρησιμοποιεῖται μέχρι σήμερον ὡς νεκροταφεῖον τῶν ξένων, Ζάχ. ια’ 12-13.

Ἀλλ’ ἐπίσης χρήματα ἐδόθησαν εἰς τοὺς στρατιώτας, ἴνα καλύψουν τὴν ἀνάστασιν καὶ διαδόσουν οἱ στρατιῶται ὅτι ἐκλάπη ὑπὸ τῶν Μαθητῶν καὶ οὐχὶ ἀνέστη. Τὸ χρῆμα λοιπὸν εἶναι αὐτὸ ποὺ ἐξαγοράζει συνειδήσεις. Αὐτὸ ποὺ κλείει μάτια σοφῶν καὶ διαστρεβλώνει γνώμας συνετῶν, ὡς διαβάζομεν εἰς τὴν Πεντάτευχον.

Πόσοι καὶ πόσαι σήμερον δὲν δωροδοκοῦνται ἴνα κρύψουν τὴν ὕπαρξιν τοῦ Σωτῆρος, καὶ ἐν τούτοις ὁ Μεσσίας Χριστὸς ἦλθε. Μᾶς τὸ ἐπληροφόρησαν οἱ μυροφόρες.

Μᾶς τὸ ἐβεβαίωσαν ἡ ποτὲ Σαμαρείτις, ἥτις συνεζήτησε μαζί Του, καὶ τὸ ἐπεκύρωσεν ὁ ἐκ γενετῆς τυφλός, ὁ παράλυτος καὶ τόσοι ἄλλοι.

ΜΕΡΟΣ Β

ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΦΩΤΙΣΜΟΝ ΜΟΥ

Ἦτο ἡ περίοδος τοῦ Τριωδίου, συγκεκριμένως ἡ δευτέρα ἑβδομὰς τοῦ Ἀσώτου, ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποίαν μᾶς προειδοποιεῖ ὁ Θεὸς νὰ μετανοήσωμεν καὶ νὰ νηστεύσωμεν, ἴνα ἐορτάσωμεν τὰ φρικτά Του πάθη καὶ τὴν σταύρωσίν Του. Κατ’ αὐτὴν λοιπὸν τὴν ἐποχὴν εἶδον εἰς τὸν ὕπνον μου τὰ ἑξῆς∙ Εἶδον ὅτι ἔκαμνα τὸν ἑσπερινόν του Σαββάτου καὶ ἐνῶ μελετοῦσα τὴν Πεντάτευχον ἐκ τῆς περγαμηνῆς, εἰς τὴν περικοπὴν τῆς ἐξόδου ἐκ τῆς Αἰγύπτου, βλέπω ἐκεῖ μέσα τρεῖς λέξεις ἑλληνικὲς μὲ χρυσὴ μελάνη ποὺ ἔλεγον «Πίστις ἐλευθερία πατρίς». Γυρίζοντας δὲ τὴν ἑπομένην σελίδα βλέπω πὼς εὐρισκόμην εἰς ἕνα οἴκημα μεγάλο καὶ εἰς τὴν πύλην αὐτοῦ ἵσταντο δύο στρατιῶται.

Ἐκείνην ἀκριβῶς τὴν στιγμὴν παρουσιάσθη ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς μαζὶ μὲ τὸν βασιλέα τῶν Ἑλλήνων Παῦλον. Κτυπᾶ τὴν πύλην ὁ Κύριος καὶ ἀμέσως κατεβαίνω κάτω καὶ τοῦ ἀνοίγω. Μπαίνοντας μέσα ὁ Χριστός, ἔβγαλε ἀπὸ τὴν τσέπη Τοῦ μία φωτογραφία μὲ 360 πρόσωπα καὶ μοῦ τὴν ἔδωσε στὰ χέρια. Ἀφοῦ ὅμως ἐγὼ δὲν ἠμποροῦσα νὰ ἐννοήσω λαμβάνει τὸν λόγον ὁ Ἴδιος καὶ μοῦ λέγει∙ «Τόσοι φύγατε (ὅμηροι) καὶ τόσοι γυρίσατε ἀπὸ τὴν Ἄρτα, 360-30. Εἶναι καιρὸς νὰ μετανοήσητε διὰ τὴν ἁμαρτίαν τῶν πατέρων σας, ποὺ ἦτο ἡ σταύρωσίς μου» καὶ ἐν συνεχεία μου ἔδειξε τὰς τρύπας τῶν χειρῶν Του. Καὶ ἀφοῦ μὲ ἐφώτισεν διὰ τὴν ἑρμηνείαν τοῦ 26ου κεφαλαίου τοῦ Λευιτικοῦ, ἀμέσως ἔγινεν ἄφαντος. Τότε ἐμείναμε μόνοι μὲ τὸν βασιλέα Παῦλον ποὺ καὶ αὐτός μου εἶπε τὰ ἴδια.

Αὐτό μου τὸ ὄνειρον ἔγινε ἡ αἰτία ὥστε ἡ πίστις μου νὰ θερμανθῆ διὰ τὸν Χριστὸν ὡς Μεσσίαν τῆς ἀνθρωπότητος. Τὸ περιστατικὸν δὲ αὐτὸ τὸ ἀνεκοίνωσα εἰς τοὺς τότε ἰδικούς μου, ποὺ ἄλλοι ἐπίστευσαν ἐν μέρει, ἄλλοι δὲ καθόλου. Πάντως ἐγὼ προχωροῦσα σταθερὰ πλέον πρὸς τὸ βάπτισμα μεθ’ ὅλης της οἰκογενείας μου.

Δευτέρα ἐμφάνισις τοῦ Κυρίου ἠμῶν

  Μετὰ παρέλευσιν δύο περίπου μηνῶν καὶ ἀφοῦ ἐσυνέχισα τὴν μελέτην διαφόρων βιβλίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ παρακολουθοῦσα τὰς θείας αὐτῆς Λειτουργίας, ἐφθάσαμε εἰς τὴν Μεγάλην Πέμπτην.

Τὸ βράδυ τῆς Μ. Πέμπτης ἔπεσα γιὰ ὕπνο πολὺ στεναχωρημένος (ἐξ αἰτίας αὐτῶν ποὺ εἶχα ἀκούσει  εἰς τὴν Ἐκκλησίαν κατὰ τὴ Μ. Ἑβδομάδα) καὶ εἶδα διὰ δευτέραν φορᾶν τὸν Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν ὡς ἑξῆς:

Ἦτο ὡς προεῖπον Μ. Πέμπτη βράδυ καὶ εἶδα ὅτι ἤμουν μαζὶ μὲ τὴν οἰκογένειαν ποὺ ἐξοντώθη εἰς τὴν Γερμανίαν καὶ συντρώγαμε εἰς τὸν διάδρομόν του σπιτιοῦ μου. Σὲ μιὰ ὅμως στιγμὴ ἐκτύπησε ἡ πόρτα τοῦ σπιτιοῦ καὶ εἰσῆλθε ὁ διανομεὺς τοῦ ταχυδρομείου τῆς Ἄρτης καὶ μοῦ ἔδωσε ἕνα γράμμα στὰ χέρια. Ἄνοιξα τὸ γράμμα καὶ εἶδα μέσα τὴν φωτογραφίαν πού μου ἔδωσεν τὴν πρώτην φορᾶν ὁ Κύριος, ὡς καὶ μία παραίτησιν ὡς Ραββίνου τῆς Κοινότητος ποὺ ἤμουν. Καὶ πάλιν ἔμεινα ἐκστατικὸς μὲ τὴν φωτογραφίαν τῶν 360 ἀτόμων.

Ἐκείνην δὲ τὴν στιγμὴν ἠκούσθη μία ἄγνωστος φωνὴ μέσα ἀπὸ τὸ σπίτι ἥτις μου εἶπε∙ «Τόσοι φύγατε καὶ τόσοι γυρίσατε. Εἶναι καιρὸς νὰ μὴ ἀκούσης κανέναν. Πάρε τὴν οἰκογένειάν σου καὶ ἔλα μαζί μου, ἡ ἁμαρτία τῶν πατέρων σᾶς σᾶς παιδεύει. Μετενόησε καὶ ἔλα μαζί μου γιὰ νὰ σωθῆς».

Ἀπὸ ἐκείνην τὴν στιγμὴν ἡ πίστις μου ἐθερμάνθη ἔτι περισσότερον καὶ ἀνεκοίνωσα αὐτὸ εἰς τὴν οἰκογένειάν μου προτρέποντας αὐτὴν ἴνα μεταβῶμεν τὸ συντομώτερον εἰς τὸν Μητροπολίτην κ.κ. Σεραφεὶμ πρὸς κατήχησιν καὶ βάπτισιν.

Ἐξημερώνοντας ὅμως ἐπληροφορήθην ἀπὸ κάποιο μου φίλο ὅτι οἱ τότε ἀδελφοί μου Ἰσραηλίται εἶχον σχέδιον καταστρώσει ἴνα, ἐὰν ἐπήγαινα εἰς τὴν Συναγωγὴ τῶν τὸ Σάββατον νὰ μὲ ἔκαμνον ἀποσυνάγωγον, ὡς ἄλλοι Γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ἐπὶ ἡμερῶν Κυρίου.

Πληροφορηθεῖς λοιπὸν τοῦτο ἀπέφυγον καὶ ἔτσι τὴν τρίτην ἡμέραν τοῦ Πάσχα μετέβημεν εἰς τὴν Μητρόπολιν πρὸς κατήχησιν δίδοντες  ὑπόσχεσιν εἰς τὸν Σεβασμιώτατον, ὅτι θὰ τὸν εἰδοποιήσωμεν 10 ἡμέρας πρὸ τῆς βαπτίσεώς μας.

Τρίτη ἐμφάνισις τοῦ Κυρίου ἠμῶν

Ἐπέρασαν 40 ἡμέραι ἀπὸ τὸ Πάσχα καὶ ἦτο ἡ νύκτα τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου εἰς τοὺς οὐρανούς, κατὰ τὴν ὁποίαν ἑορτάζεται ἡ Πεντηκοστή των Ἰσραηλιτῶν ποὺ ἠμεῖς ὡς Ἰσραηλίται τότε εἴχαμε συνήθεια νὰ διανυκτερεύωμεν εἰς διάφορα σπίτια ἀπὸ 20 καὶ πλέον ἄτομα εἰς τὸν καθένα καὶ νὰ μελετῶμεν τὴν παράδοσιν τοὺ  Μωσαϊκοῦ Νόμου εἰς τὸ Ὅρος Σινα.

Ἐκείνην λοιπὸν τὴν νύκτα μαζὶ μὲ τὴν οἰκογένειάν μου μελετούσαμε ἕνα βιβλίο ποὺ εἶχε ἕνα διάλογο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Ἀρχιεπισκόπου μὲ ἕνα Ραββίνον ὄνομα Ἐρβᾶν, τοὺς ὁποίους εἶχεν καλέσει κάποιος βασιλεὺς τῆς Αἰθιοπίας διὰ νὰ συζητήσουν περὶ Χριστοῦ.

Καὶ ἀφοῦ ὁ Ἀρχιραββίνος ἐζήτησεν 40 ἡμέρας προθεσμίαν ἴνα μελετήση τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ μετὰ νὰ συζητήσουν περὶ Χριστοῦ καὶ παρουσιασθεὶς μετὰ 70 διδασκάλων συνεζήτησαν ἐπὶ 3 ἡμερόνυκτα ποὺ στὸ τέλος οἱ Ἰσραηλίται εἶπον, ὅτι θὰ ἐπιστευον μὲ τὴν προϋπόθεσιν νὰ ἐφανερώνετο ὁ Κύριος  καὶ εἰς αὐτούς, ὅπερ καὶ ἐγένετο.

Ἀλλὰ λόγω τῆς ὀλιγοπιστίας τῶν Ἰουδαίων μόλις ἐφανερώθη ὁ Κύριος εἰς αὐτοὺς διὰ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων (ποὺ κατῆλθεν εἰς νεφέλην ἐντός του δωματίου) προσηυχήθη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἐτυφλώθησαν. Εἰς τὴν συνέχειαν ὡς ἤσαν τυφλοὶ ἠξίωσεν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος νὰ βαπτισθοῦν καὶ πράγματι ἐβαπτίσθησαν καὶ μετὰ τὸ βάπτισμα ἤνοιξαν τὰ πραγματικὰ μάτια τῆς ψυχῆς των καὶ ἐπίστευσαν ἀπολύτως εἰς τὸν Σωτήρα τῆς ἀνθρωπότητος Χριστὸν τόσον αὐτοί, ὅσον καὶ ὁ Βασιλεὺς αὐτῶν καὶ οἱ αὐλικοί του ποὺ ἤσαν εἰδωλολάτραι ὡς καὶ 1500 περίπου ἄτομα τῆς πόλεως ἐκείνης.

Εἰς τὴν ἐμφάνισιν τοῦ Κυρίου ἤμουν μόνος μου ξύπνιος καὶ καθ’ ἣν ὥραν ἐμελετοῦσα αὐτά, ἀκούω κατὰ τὰς 12 (μεσάνυχτα) τρία κτυπήματα εἰς τὴν ὀροφὴν τοῦ σπιτιοῦ μου ἔντρομος ἔκλεισα τὸ βιβλίο καὶ ἐπῆγα γιὰ ὕπνο.

Μόλις ὅμως ἔπεσα στὸ κρεβάτι, ἄκουσα νὰ κτυπᾶ ἡ θύρα τοῦ δωματίου καὶ νὰ εἰσέρχεται μέσα ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός, βαστάζοντας εἰς τὸ χέρι Τοῦ ἕνα κομμάτι βαμβάκι ἀλειμμένο μὲ λάδι καὶ μ’ αὐτὸ μὲ ἤλειψε εἰς τὸ πρόσωπον σταυροειδῶς καὶ μοῦ εἶπε∙ «Παῦλε, Παῦλε, ἀπὸ αὔριον θὰ εἶσαι ἰδικός μου. Ὅποιος παρουσιασθὴ μὴ κλονισθῆς, ἐγὼ θὰ εἶμαι μέσα σου». Παραχρῆμα δὲ ἐξύπνησα καὶ ἀνέφερα εἰς τὴν γυναίκα μου τὸ συμβὰν καὶ τοὺς εἶπα νὰ προσέξουν καὶ νὰ μὴ κλονισθοῦν ἢ δελεασθοῦν ἀπὸ τυχὸν προσφερόμενα χρήματα ποὺ ἴσως θὰ προσεφέροντο, ὅσα κι ἂν ἤσαν αὐτά, πράγμα ποὺ δυστυχῶς ἔγινε τὴν ἑπομένην.

Πράγματι τὴν ἑπομένην ἡμέραν, πρώτην ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς των Ἰουδαίων, μοῦ παρουσιάσθη ὁλόκληρόν το Συμβούλιον τῆς Κοινότητος εἰς τὸ σπίτι μου κατὰ τὰς ἕνδεκα (11) τὸ πρωί, διὰ νὰ μὲ μεταπείσουν προσφέροντάς μου ὑπέρογκα ποσά. Αὐτὸ τοῦτο ἔπραξαν καὶ οἱ καταφθάσαντες ἐκ Κερκύρας μετέπειτα συγγενεῖς μου.

Ἀλλ’ἐγὼ προειδοποιημένος ὑπὸ τοῦ Κυρίου μου ἔμεινα ἀκλόνητος, μαζὶ μὲ τὴν οἰκογένειάν μου, εἰς τὴν μέλλουσαν ὀρθὴν πίστιν, ποῦ θὰ συνεπλήρωνα βαπτιζόμενος εἰς τὸ ὄνομά της; τρισυποστάτου Θεότητος, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Καὶ πράγματι τὴν ἑπομένην εἰδοποίησα τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Ἄρτης κ.κ. Σεραφείμ, ἴνα βαπτίση ἠμᾶς τὴν 8ην Ἰουνίου 1952 ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς κατὰ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Καὶ οὕτω ἔγινε. Μετὰ δέκα ἡμέρας τὴν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου ἡμέραν Κυριακὴν ἑορτὴν τῆς Πεντηκοστῆς καὶ ὥραν 12ην μεσημβρινὴν ἐγένετο ἡ βάπτισίς μας, ἐμοῦ καὶ τῶν τριῶν μελῶν τῆς οἰκογένειάς μου ἐνώπιόν του Κλήρου καὶ τῶν Ἀρχῶν τῆς πόλεως καὶ πλήθους κόσμου, ὑπολογιζομένου ἄνω των 3 χιλιάδων.

Ἀρχαὶ ὠδίνων…

Ἀπὸ τὴν ἰδίαν ὅμως ἡμέραν τῆς βαπτίσεώς μας ἤρχισαν οἱ διωγμοὶ καὶ αἳ συκοφαντίαι. Ἀλλ’ ὁ Κύριος, ὄχι μόνον δὲν μᾶς παρέδωσε εἰς τοὺς διωγμοὺς καὶ συκοφαντίας τῶν ἐχθρῶν μας, ἀλλὰ μᾶς παρηκολούθησεν μὲ θαύματα. Ἔδωσεν εἰς ἠμᾶς τέκνον ἄρρεν ἔπειτα ἀπὸ 9 ὁλόκληρα ἔτη ποὺ εἶχον περάσει ἀπὸ τὴν τελευταίαν μας θυγατέρα.

Πράγματι, μετὰ παρέλευσιν τριῶν ἐτῶν ἀπὸ τῆς βαπτίσεώς μας καὶ ἀφοῦ πολλοὶ πρώην Ἰσραηλίται καὶ νῦν ἀδελφοί μας ἐν Χριστῷ, προφανῶς ἄνευ πίστεως διέδιδον, ὅτι ἐπειδὴ δῆθεν ἀπηρνήθημεν τὴν θρησκείαν τῶν Πατέρων μας, ἀσπασθέντες τὸν Χριστιανισμὸν ἡ γυνή μου δὲν πρόκειται νὰ τεκνοποιήση, καὶ ὅτι μίαν ἡμέραν πάλιν θὰ ἐπιστρέψωμεν εἰς τὴν ἑβραϊκὴν θρησκείαν, μὴ γνωρίζοντες προφανῶς, ὅτι ἡ ἑβραϊκὴ θρησκεία ἦτο πρόδρομος τῆς Χριστιανικῆς καὶ ὅτι ὁ προβιβαζόμενος δὲν ὑποβιβάζεται, τοὺς ἀπέδειξε ὁ Θεὸς τοῦτο διὰ θαύματος τὸν Αὔγουστον τοῦ 1955.

Ἐπήγαμε οἰκογενειακῶς εἰς τὴν Κέρκυραν διὰ νὰ παρακολουθήσωμεν τὴν Λιτανείαν τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος (11η Αὐγούστου), νὰ προσκυνήσωμεν καὶ νὰ παρακαλέσωμεν αὐτόν, ὅπως διὰ τῶν πρεσβειῶν τοῦ μεσιτεύση εἰς τὸν Κύριον καὶ μοῦ δώση τέκνον, καὶ μάλιστα ἄρρεν διὰ νὰ τὸ ἀφιερώσω εἰς τὴν Ἐκκλησίαν Τοῦ φέροντας τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, ἴνα οὕτω καταισχυνθοῦν οἱ ἀντίπαλοί μας. Καὶ ὢ τοῦ θαύματος, μετὰ ἀπὸ παρέλευσιν τεσσάρων μηνῶν, ἤτοι τὸν Δεκέμβριον τοῦ 1955, ἔμεινεν ἔγγυος ἡ σύζυγός μου καὶ εἴχαμε τὴν ἐλπίδαν, ὅτι θὰ ἐγένετο υἱὸς ὡς τὸ ἐζητήσαμε.

Τὸ ἑπόμενον ἔτος, (τὸν Αὔγουστον) ἐπῆγα καὶ πάλιν εἰς τὴν χάριν τοῦ μαζὶ μὲ τὰ δυό μου κορίτσια καὶ μὲ μιὰ πατριώτισσά μας, Φωτεινὴ Τριχιά, ἴνα διανυκτερεύσωμεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου. Τὴν γυναίκα μου δὲν τὴν εἶχα μαζί μου, διότι ἦτο 8 μηνῶν ἔγγυος. Πηγαίνοντας ὅμως εἰς τὴν Ἐκκλησίαν εἶδα ὅλο γυναῖκες καὶ ἐντράπην νὰ διανυκτερεύσω μὲ τὶς γυναῖκες καὶ ἀνεκάλεσα τὴν ὑπόσχεσίν μου καὶ ἐπῆγα σὲ μιὰ γνωστή μας γιὰ ὕπνο.

Τὸ πρωὶ πηγαίνοντας εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, μοῦ παρουσιάσθη ὁ Ἅγιος Σπυρίδων στὸ δρόμο καὶ ἀφοῦ μὲ ἐπλησίασε, ἔβγαλε ἀπὸ τὴν τσέπη τοῦ σακακιοῦ μου ἕνα περιοδικὸ τῆς Ζωῆς, ὅπου ἔγραφε ἕνα ἄρθρον (διὰ νὰ συμμορφωθῆ τὸ γυναικεῖον φύλον ἀπὸ τὰ ἐνδύματα ποὺ φοροῦν), μοῦ τὴν φυσᾶ στὸ πρόσωπον καὶ μοῦ λέγει: «Γιατί ἀνεκάλεσες τὴν ὑπόσχεσίν σου; καὶ ὅτι ἐκεῖνο πού μου ζήτησες πέρυσι τὸν Αὔγουστο θὰ σοῦ τὸ δώσω εἰς ἕνα μήνα (μου ἔλεγε γιὰ τὸ παιδὶ ποὺ θὰ ἐγεννοῦσε εἰς ἕνα μήνα ἡ γυναίκα μου). Ἐγὼ δέ, τὸν ἀνεγνώρισα ἀμέσως καὶ τοῦ λέγω: «ἥμαρτον καὶ συγχώρεσε μὲ διότι ἐντράπην τὰς γυναίκας μὲ τὰ ἐνδύματα ποὺ φοροῦσαν». Καὶ μοῦ ἀπαντᾶ ὁ Ἅγιος καὶ μοῦ λέγει ὅτι: «Ἡ κατάλληλος στιγμὴ διὰ νὰ διαλαλήσω τὸ ἄρθρον ποὺ ἔλεγες μὲ τὶς πλάτες ἔξω, ἐμπρὸς εἰς τὰ ἅγια Λείψανά μου καὶ προσκυνοῦν καὶ περιμένουν θαῦμα, πράγμα ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ τὸ λάβουν μὲ τοιαύτην περιβολήν». Λέγοντάς μου αὐτά, ταυτοχρόνως μὲ ἀφῆκεν καὶ ἄφωνον μέχρι τῆς ὥρας ποὺ ὁ Μητροπολίτης εἰς τὴν Ἐκκλησίαν κατὰ τὴν Θείαν Λειτουργίαν ἐκφωνοῦσε «Τα σὰ ἐκ τῶν Σῶν». Προχώρησα πάντως πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν ἄφωνος, καὶ κλαίοντας καὶ φθάνοντας εἰς τὴν πύλην τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, ἐζήτησα ἀπὸ τὸν σκοπὸν χαρτὶ καὶ μολύβι καὶ τοῦ ἔγραψα ὅλα ὅσα μου ἐσυνέβησαν.

Εἰς τὴν συνέχεια, πράγματι ἦλθεν ὁ Μητροπολίτης Κερκύρας κ. κ. Μεθόδιος καὶ ἔγινε ἡ Θεία Λειτουργία καὶ ὅταν ἔφθασεν στὰ «Σὰ ἐκ τῶν Σῶν» ἔφυγα ἀπὸ τὸν ἀριστερὸν ψάλτην, ὅπου εὐρισκόμην, καὶ ἦλθα καὶ ἔπεσα ἐμπρὸς στὸ Ἅγιον Λείψανον τοῦ Ἁγίου ποὺ εὐρίσκετο ἔξω του Ναοῦ, εἰς τὴν πύλην τοῦ Ἀργαγγέλου Γαβριήλ, ἔξωθέν του Τάφου του. Καὶ πράγματι, μόλις ἐτελείωσε ὁ Μητροπολίτης τὴν ἐκφώνησίν «Τα Σὰ ἐκ τῶν Σῶν» καὶ ἔφθασεν εἰς τὸ «ἑξαιρέτως τῆς Παναγίας» ἐσηκώθηκα ἀμέσως ὄρθιος καὶ τότε ἐζήτησα ἄδεια ἀπὸ τὸν Μητροπολίτην διὰ νὰ μιλήσω σχετικῶς μὲ τὰ ὅσα μου συνέβησαν καὶ σχετικῶς μὲ τὴν ἀμφίεσιν τοῦ γυναικείου φύλου.

Εἰς τὴν συνέχεια καὶ δὴ τὴν 7ην Σεπτεμβρίου 1956, ἔτεκεν ἡ σύζυγός μου ἄρρεν (εἰς πεῖσμα καὶ ἀποστόμωσιν τῶν πατριωτῶν μου, οἵτινες, ὡς προεῖπον, ἐπιστευον καὶ πιστεύουν, ὅτι ὅταν τὶς ἀρνηθῆ τὴν θρησκείαν του, εἰς τιμωρίαν δὲν τεκνοποιεῖ) καὶ κατὰ τὴν ἑορτὴν τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος (12ην Δεκεμβρίου 1959) ἐβαπτίσαμεν αὐτὸ καὶ τοῦ ἐδώσαμε τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος,τὸ ὁποῖον πλέον ἔχομεν ἀφιερώσει εἰς τὸν Θεὸν καὶ τὸν προορίζομεν γιὰ ἱερέα, μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Κυρίου.

Οὕτω πὼς ἔγινε ἡ βάπτισίς μας καὶ ἡ πίστις μᾶς εἰς τὸν Μεσσίαν Χριστὸν καὶ εὐχόμεθα, ὅπως φωτίση ὅλους ὁ Κύριος, ὡς ἐφώτισεν τοὺς δώδεκα Μαθητᾶς Του καὶ Ἀποστόλους κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς διὰ τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ οἱ μὲν νὰ ἐπιστρέψουν εἰς Χριστὸν καὶ βαπτισθοῦν εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν τὴν αἰώνιον, οἱ δὲ νὰ προχωρήσουν κηρύττοντες τὰς ἀληθείας τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἐπιστρέψουν καὶ ἄλλοι, καὶ οὕτω ὅλοι μαζὶ ἡνωμένοι ἐν τῇ φρικτὴ Δευτέρα ἐλεύσει Τού το∙ «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἠτοιμασμένην ὑμὶν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου» (Ματθ. ΚΕ’ 34), τὴν ὁποίαν εὔχομαι, μαζὶ μὲ τὴν οἰκογένειάν μου, εἰς ἀλλήλους καὶ εἰς πάντας. Ἀμήν.

Πηγή:  ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΙΔΡΥΜΑ «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ»